Δωμάτιο 3: Το (Αβέβαιο) Μέλλον
The fitness facility for all of your needs
Room 3: The (Uncertain) Future
Ενώ οι βεβαιότητες καταρρέουν και οι βιαιότητες εντείνονται, στις ρωγμές κάτι επιβιώνει και ελπίζει. Κάτι που ξεφυτρώνει όταν οι καταιγιστικές επιταγές της κανονικότητας αποτυγχάνουν να εξολοθρεύσουν κάθε τι που δεν χωράει στις νόρμες. Ποστ-αποκαλύπτικ φρικιά, νέα σώματα, νέες επιθυμίες, νέα λεξιλόγια. Μπασταρδεμένα, υβριδικά, ξένα, υστερικά, ανώμαλα. Υποκείμενα που ξεμαθαίνουν να μισούν τις εαυτές τους, εγγενώς προσωρινές κοινότητες φροντίδας και υποστήριξης, οργιώδεις στιγμές χαράς και δημιουργίας. Στις νέες αφηγήσεις, στον θυμό για όσα δεν μας επιτράπηκαν, στις κουήρ ανασκαφές για την ανάδειξη αποσιωπήσεων, στις πληγές που γίνονται όπλα, στα σημεία συνάντησης. Σε ένα μέλλον που όλο μας ξεφεύγει αλλά ή ύπαρξη του οποίου μας επιτρέπει να ελπίζουμε - ένας κόσμος όπου ακόμη και εμείς μπορούμε να είμαστε κάπως αλλιώς.
As certainties collapse and violence intensifies, something survives in the cracks and hope emerges. Something that springs up when the barrage of the demands of normality fails to eliminate everything that does not fit into the norms. Post-apocalyptic freaks, new bodies, new desires, a new vocabulary. Bastardised, hybrid, foreign, hysterical, abnormal. Subjects who unlearn to hate themselves, inherently temporary communities of care and support, orgiastic moments of joy and creation. A toast to these new narratives, then, to the anger for what we were not allowed to be, in the queer excavations for what has been silenced, to the wounds that become our weapons, to all meeting points. To a future that always escapes but whose existence allows us to hope - a world where even we can be somewhat different.
Γεύη Δημητρακοπούλου & Βασιλική Λαζαρίδου, This is Right; Zak Life and After, μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, 2020
Gevi Dimitrakopoulou & Vasiliki Lazaridou, This is Right; Zak Life and After, short documentary, 2020
Οι φωνές του στενού και αλληλέγγυου κύκλου του Ζακ Κωστόπουλου μας μιλούν για την ίδια, τα σώματα μας, τις ζωές μας και το μετά.
The voices of Zak Kostopoulos' community in a film about her, our bodies, our lives and 'the day after'.
Αλέξανδρος Κατσής & Ελένη Άμπια Νζάνγκα, Breath (no.1, work in progress), βίντεο, 2021
Alexandros Katsis & Helene Habia Nzanga, Breath (no.1, work in progress), video, 2021
Μια συνεργασία μεταξύ της ηθοποιού Ελένης Άμπια Νζανγκα και του φωτογράφου Αλέξανδρου Κατση. Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί κομμάτι από ένα εν εξελίξει πολυμεσικό project για την ορατότητα και τη συμπεριληπτικότητα των Αφροελλήνων/ Αφροελληνίδων στο ελλαδικό συγκείμενο. Εδώ, με αφορμή τις επικοινωνιακές φιοριτούρες για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, θέλει να καταδείξει πως η κυρίαρχη αφήγηση για ελλαδικότητα και την «πατρίδα» συγκροτήθηκε πάνω στους ιδεολογικούς και υλικούς αποκλεισμούς σωμάτων που δεν εμπίπτουν στην κατασκευή της «φυλετικής καθαρότητας». Το project είναι συλλογικό, με την έννοια ότι εδράζεται πλήρως στη συμμετοχή των υποκειμένων και στο άνοιγμα χώρου για την αποτύπωση της δικής τους εκφραστικότητας.
A collaboration between the actress Eleni Abia Nzanga and the photographer Alexandros Katsis. This work is part of an ongoing in progress multimedia project on the visibility and inclusion of Afro-Greeks in the greek context. Here, on the occasion of the PR nonsense for the 200 years since the Greek Revolution, the piece aims to show that the dominant narrative about greekness and the "homeland" was formed on the ideological and material exclusions of bodies that do not fall under the construction of "racial purity". The project is collective, in the sense that it is based entirely on the participation of the subjects and the opening up of a space to capture their own expressiveness.
Krista Papista, AMAN AMAN, τραγούδι και βίντεο, 2017
Krista Papista, AMAN AMAN, song and video, 2017
Η Krista Papista είναι μουσική παραγωγός και καλλιτέχνις, γεννήθηκε στη Λευκωσία και έχει έδρα το Βερολίνο. Αντλώντας από μια σειρά από μουσικές παραδόσεις, η προσέγγισή της της επιτρέπει να διατηρήσει μια ιδιάιτερη αισθητική αναμειγνύοντας στυλιστικά διαφορετικά είδη, από την ανατολίτικη power pop, στο φεμινιστικό post punk και την πειραματική ελεκτρόνικα.
Το έργο της Papista υπάρχει ως ένας οπτικοακουστικός τρίτος χώρος που χαρακτηρίζεται από ενσωματωμένους μύθους, μια κουήρ ανακατασκευή του μεσογειακού πολιτισμού και την εφεύρεση της παράδοσης. Η τρέχουσα δουλειά της επικεντρώνεται στον επαναπροσδιορισμό των δομών εξουσίας των δομών εξουσίας της Κύπρου, της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής, στην αναγέννηση της παραδοσιακής μουσικής της Ανατολίας προς χιμαιρικά πειράματα ήχου, στην κριτική του εθνικισμού και της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Η Papista έχει φτιάξει και κυκλοφορήσει αρκετά EP, ένα soundtrack ταινίας και δύο άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου του αντι-εθνικιστικού άλμπουμ "Sultana" - το έργο της έχει ρεμιξαριστεί από τους Jimmy Edgar, Planningtorock, Easter, Clara 3000 & JD Samson. Αυτή τη στιγμή εργάζεται στο τρίτο άλμπουμ της, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2021.
www.krista-papista.com / @kristapapista
---
σκηνοθεσία και μοντάζ: Krista Papista
φωτογραφία: Lorena Pages
κοστούμια: Steven Noble
σκηνικά: Ana Pérez Bosque
στίχοι:
είναι ο κόσμος σου παράδειγμα
είναι η φύση σου μια πόλη
κι όταν βγαίνεις τα χαράματα
θα’σαι γλύφει όλη η πόλη
έλα μάνα να μας δεις
κοριτσάκια στην αγρίμια
έλα μάνα να μας δεις
κοριτσάρες στα λονδίνα
και πριν 10 χρόνια ήσουνα η αλήτισσα της παναγιάς
σε 10 χρόνια θα σε δω άγιο φως στον ουρανό
ρε μη σε παίρνει
ρε μη σου πνίγει το μυαλό
καταραμένο, ξεφτιλισμένο παρελθόν
τα δίνω λέει, τα δίνω όλα
για το λαό, για τη δική μας δόξα
μες στο άσπρο φως, στη φωτισμένη νύχτα
εγώ είμαι ο θεός, να αγιάσω ήρθα
έχεις κάνει τόσα θαύματα
είσαι η μόνη μας ελπίδα
έλα ευλόγα την παράνοια
και κυβέρνα την πατρίδα
έλα μάνα να μας δεις
κοριτσάκια στην αγρίμια
ένα μανα να μας δεις
κοριτσάρες στη βουλή μας
Krista Papista is a music producer/artist, born in Nicosia and based in Berlin. Drawing from a range of music linages, her considered approach has enabled her to maintain a signature aesthetic across a stylistically diverse output, traversing Anatolian power pop, feminist post punk and experimental electronica.
Papista’s work exists as a visual and sonic third space characterised by embedded myths, a queer construction of Mediterranean culture and the invention of tradition. Her current work focuses on reimagining the power structures of Cypriot, Greek, Turkish and Middle Eastern rituals, regenerating traditional Anatolian music into chimeric sound experiments, critiquing nationalism and cultural heritage.
Papista has produced and released several EP’s, a film score and two albums, including anti-nationalist album “Sultana”- her work has been remixed by Jimmy Edgar, Planningtorock, Easter, Clara 3000 & JD Samson. She is currently working on her third album, which will be released in October 2021.
www.krista-papista.com / @kristapapista
---
director and editor: Krista Papista
director of photography: Lorena Pages
costume designer: Steven Noble
set designer: Ana Pérez Bosque
lyrics:
your world is an example
your nature is a city
when you come out at dawn
the whole of the city shall suck you
mama come and see us
little girls in the gutter
mama, come and see us
big girls in london
ten years ago you were the punk of Virgin Mary
in ten years you will become holy fire in the sky
don’t let it get you
don’t let it drown your mind
the cursed, disgraceful past
i give it all she says, i give it all
for the volk, for our own glory
in the white light, in the illuminated night
i am god, here to sanctify
you’ve performed so many miracles
you are our only hope
come and bless our paranoia
and govern the country
mother, come and see us
little girls in the gutter
mother, come and see us
big girls in parliament
Queeroes, Ο Πούστης Λαός, μουσικό άλμπουμ, 2016
Queeroes, The Faggot Folk, music LP, 2016
Τα κομμουνιστικά αντάρτικα κομμάτια της εποχής του εμφυλίου πολέμου διαδραματίζουν διφορούμενο ρόλο στη σύγχρονη ελληνική πολιτιστική κληρονομιά: Από τη μια πλευρά αντιπροσωπεύουν το ταμπού του εμφυλίου πολέμου και το τραύμα των ηττημένων κομμουνιστών, από την άλλη πλευρά γιορτάζονται ως ουσιαστικά μέρος της ελληνικής αντίστασης στη ναζιστική εισβολή και θεωρούνται ανεκτίμητη κληρονομιά για τη σύγχρονη πλειοψηφία της (κέντρο)αριστεράς (από το Πασόκ έως τον Συρίζα). Το έργο Queeroes (από το αυθεντικό τραγούδι της Μαρίας Δημητριάδη "Ήρωες") προτείνει μια ριζοσπαστική επαναπροσέγγιση των αντάρτικων, αλλάζοντας τους στίχους για να μιλήσει για τις queer ζωές, για να ανοίξει διάλογο για (και να επαινέσει) τις queer πολιτικές, δημιουργώντας μια ρετροφουτουριστική μεταμοντέρνα προπαγάνδα.
Κορίτσια σηκωθειτε
Κορίτσια σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους
νταλίκες, πουστρακια με όπλα στους ώμους
στο ροζ μαυρο λάβαρο πάντα πιστοί
του εθνους να γινουμε εμεις η ντροπη
Συθέμελα ρίχτε την πατριαρχια
τους ματσο τους μαγκες μες στα καφενεια
ντροπή στο σεξεργάτη, στο slave ντροπή
στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή
Εμπρός να τσακίσουμε στρεητ μαλακες
στην μπατλερ, στη σετζγουικ να στησουμε πλακες
ντροπή στην αναρχία αν στη μάχη δεν ριχτεί
για την ανωμαλια και άτιμη ζωή
Ελλάδα και Κύπρος είναι ολα ενα ψεμα
για χρονια και χρονια μας πινουν το αίμα
μας κραζουν οι φασιστες κι οι εθνικιστες
μα κι οι επαναστατες και κομμουνιστες
“Antartika”, communist partisan songs from the civil war era play an ambiguous role in contemporary greek cultural heritage: On one hand they represent the taboo of civil war and the trauma of the defeated communists, on the other hand they are celebrated as an essential part of greek resistance to the nazi invasion and are considered an invaluable heritage for the most of contemporary (centre) left (from Pasok to Syriza). The project Queeroes (from the original Maria Dimitriadi song "Heroes") proposes a radical detournement of “antartika” songs, changing the lyrics in order to speak about queer lives, discuss (and praise) queer politics, creating a hauntological post modern propaganda.
https://fytini.bandcamp.com/album/--13
Girls Rise
Girls rise, let’s take the streets
dykes, faggots with guns on our shoulders
always faithful to the pink and black flag
we wish to become the shame of the nation
Destroy patriarchy from its root
and all those macho guys in local caffs
sexworkers and slaves should be ashamed
if they don’t drown such a life in blood
Let us crush straight wankers
and build monuments on Butler and Sedgwick
shame to anarchists if they don’t
give themselves to anomaly and dirty life
Greece and Cyprus it’s all a lie
for years on end they are killing us
Fascists and nationalists come down on us
but so do revolutionaries and communists
Alex Kat, TRANSATHENS, series of photos, 2013
Alex Kat, TRANSATHENS, σειρά φωτογραφιών, 2013
Το 2013, η Alex Kat επέστρεψε στην Αθήνα μετά από 17 χρόνια διαμονής στο εξωτερικό. Ένας από τους πρώτους αθηναϊκούς χώρους τους οποίους ερωτεύτηκε ήταν οι Κούκλες - ένα ιστορικό trans νυχτερινό κέντρο διασκέδασης που φιλοξενεί το παλαιότερο ζωντανό drag show της Ελλάδας. Η Άλεξ δημιούργησε οικείες σχέσεις με τις περφόρμερς και σύντομα συνειδητοποίησε ότι οι Κούκλες δεν είναι απλώς ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης αλλά μια δημιουργική οικογένεια που προσφέρει αγάπη και υποστήριξη στα μέλη της - οικείες σχέσεις κουήρ συγγένειας. Σύντομα έγινε η φωτογράφος τους και τα κορίτσια αγαπούσαν να της ποζάρουν όσο και σ’ αυτην άρεσε να τραβάει τις έντονες μέρες και νύχτες τους. Ζώντας μαζί τους και καταγράφοντας τη χαρά και την ευαισθησία τους σε φιλμ, η Άλεξ απεικονίζει ιστορίες που σπάνια εκπροσωπούνται στην κυρίαρχη ιστοριογραφία. Στο TRANSATHENS βλέπουμε μια πόλη να μεταμορφώνεται συνεχώς. μια πόλη που δημιουργείται από συνυφασμένες αλλά συχνά αποσιωπημένες ιστορίες περιθωριοποιημένων θεμάτων · μια πόλη με περήφανα φρικιά και υπέροχες βασίλισσες · όνειρα ενός διαφορετικού μέλλοντος και τραγούδια ενός θεαματικού παρόντος που αγωνίζεται κάθε βράδυ για το δικαίωμά του να υπάρχει.
---
Η Alex Kat γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε στο Λονδίνο / 1992-2000 / London College of Fashion / δίπλωμα ιδρύματος τέχνης και σχεδίου / Καλών Τεχνών στο Central Saint Martins. Επέστρεψε στην Αθήνα και παρακολούθησε τα σεμινάρια του Φωτογραφικού Κύκλου το 2002 και αποφάσισε να μετατρέψει το πάθος της για φωτογραφία σε επάγγελμα. Μετακόμισε στο Βερολίνο το 2004 όπου εργάστηκε ως βοηθός φωτογράφος στη μόδα και τη διαφήμιση. Επέστρεψε στην Αθήνα το 2013 όπου ξεκίνησε το έργο TransAthens, φωτογραφίζοντας τη σκηνή των τρανς και κουήρ στην Αθήνα, ένα έργο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, εργάζεται συστηματικά στο θέατρο ως φωτογράφος παραστάσεων. Τα τελευταία τρία χρόνια εργάζεται ως μόνιμη συνεργάτης στο PMSTUDIO IMAGE- PRODUCTION και παρουσιάζει τη δουλειά της στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
In 2013, Alex Kat returned to Athens after 17 years of living abroad. One of the first athenian venues she fell in love with was Koukles - a historical trans nightclub hosting the oldest surviving drag show of greece. Alex formed intimate relationships with the performers and soon realised that Koukles is not just a nightclub but a creative family offering love and support to its members who fostered intimate relationships of queer kinship. She soon became the photographer of the group and the girls loved posing for her as much as she loved capturing their exuberant days and nights. In living with them and capturing their joy and vulnerability on film, Alex illustrates stories rarely represented in mainstream historiography. In TRANSATHENS we see a city constantly being transformed; a city that is created by interwoven but often silenced histories of marginalised subjects; a city of proud freaks and fabulous queens; dreams of a different future and songs of a spectacular present that fights every night for its right to exist.
---
Alex Kat was born in Athens in 1974. She studied in London / 1992-2000 / London College of Fashion / foundation diploma in art and design / Fine Arts at Central Saint Martins. She returned to Athens and attended the seminars of the Photographic Circle in 2002 and decided to turn her passion for photography into a profession. She moved to Berlin in 2004, where she worked as an assistant photographer in fashion and advertising. She returned to Athens in 2013, where she started the TransAthens project, photographing the transgender and queer scene in Athens, a project that continues to this day. At the same time, she works systematically in the theatre as a performance photographer. For the last three years, she has been working as a permanent collaborator at PMSTUDIO IMAGE- PRODUCTION and presents her work in Greece and abroad.
Ήβη Καϊσερλη, Είμαι, βίντεο, 2020
Ivi Kaiserli, I am, video, 2020
Το κλιπ αυτό δημιουργήθηκε με αρχικό σκοπό να συμμετέχει στο φεστιβάλ υπερηφάνειας (Athens Pride) του περασμένου ετους. θα μπορούσε κανείς με μια πρώτη ανάγνωση να πει πως είναι ένα ξεκάθαρο ίσως και οργισμένο μηνυμα προς μια εντεχνως εκφασισμενη και νεοσυντηρητικη κοινωνία. Είναι όμως; Με την κοινωνία αυτή έχω πόλεμο εκ γενετής. Δεν μου τον κυρηξε χθες. Στην πραγματικότητα χεζω κατάμουτρα τα συντηρητικά ρεύματα των πιο προοδευτικών χώρων που φερόμενοι ως συμμαχοι, νομίζουν πως μπορούν να με προσδιορισουν, να με βάλουν σε κουτάκια, να αποφασίσουν αν είμαι γυναίκα και μέχρι που, αν είμαι θύμα και πότε, αν έχω φωνή και τι θα πω, αν δικαιούμαι χώρο και όχι μόνο αν η εργασία μου αξίζει σεβασμού η προάσπισης, αλλά και αν μπορώ να επιλέξω ελεύθερα το να καταπιεζομαι μέσα σε αυτήν - όπως κανουν οι ίδιοι στις δικές τους - και μάλιστα με δικής τους επιλογής όρους, ώστε να ταιριαζω σαν ευσημο συμπεριληπτικοτητας αλλά και να εξυπηρετω την οιαδήποτε ατζέντα τους. Σας έχω νέα. Για τις τρανς θα μιλάνε οι τρανς και για τις πουτανες οι πουτανες. ‘Η τουλάχιστον για μένα που είμαι και τα δυο θα μιλάω εγω.
---
Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Κω. Η παιδική και εφηβική μου ηλικία ηταν χρόνος που έκλεψε η κοινωνία από τον άνθρωπο που ήθελα να γίνω. Σπούδασα εφαρμοσμένες τέχνες και αργότερα μόδα στην Αθήνα, όπου κι έζησα τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης μου. Έχω κάνει διάφορες δουλειές πριν καταλήξω να ασχοληθώ με την εργασία στο σεξ. Είμαι τρανς γυναίκα και σεξεργατρια.
This clip was originally created to participate in last year's Athens Pride. As a first reading, one could say that it is a clear and perhaps angry message to a masterfully composed neofascist and neoconservative society. But is it just that? I am at war with society since birth. It did not start yesterday. In fact, I shit all over the conservative currents of the most progressive spaces that, supposedly as allies, think that they can identify me, put me in boxes, decide if I am a woman and up to what point, if I am a victim and in which cases, if I have a voice and what I can say, if I am entitled to space and not only if my work deserves respect or protection, but also if I can freely choose to be oppressed in it - as they do in their own - and in fact by their own choice, to suit as a compliment of inclusiveness but also to serve any of their agendas. I've got news for you. Trans people are the ones that may speak on behalf of trans people and prostitutes are the ones that may speak on behalf of prostitutes. Or at least no one can speak about me (that I am both these things) other than myself.
---
I was born in Athens and grew up in Kos. My childhood and adolescence was a time that society stole from the person I wanted to become. I studied applied arts and later fashion in Athens where I lived the first years of my adulthood. I did various jobs before I ended up working on sex. I am a trans woman and a sex worker.