Οι εορτασμοί για τα διακόσια χρόνια από το 1821 έχουν ξεκινήσει και όπως περιμέναμε το μέγεθος της υπερβολης και του εθνικιστικού τρας έφτασε τα επίπεδα του Athens 2004 κι ακόμα παραπέρα. Εν μέσω μιας πανδημίας, όπου οι ταξικές διαφορές βγάζουν μάτι και η σκληρη αστυνόμευση καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα σε μια δημοκρατική κοινωνία, η μυθολογία του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια υπογραμμίζεται ξανά και ξανά, φωνάζει κραυγαλέα, ισοπεδώνοντας στο πέρασμά της οποιαδήποτε παραφωνία δεν χωράει στην κυρίαρχη αφήγηση. Η ελληνικη κοινωνία αποβάλει κάθε τι ξένο, σκουπίζει τους μετανάστες από τη Βικτώρια, καθαρίζει την Ομόνοια από τους χρήστες, τα Εξάρχεια από τους (ιπτάμενους) αναρχικούς και τοποθετεί στη θέση τους γαλανόλευκες σημαίες, ιστορίες αρχαιοελληνικού κάλους και ορθόδοξους παπάδες αρνητές του covid. Οι πολυπλοκότητες των ιστοριών των κουήρς, των ανάπηρων ατόμων, των προσφύγων δεν αφορούν αυτούς τους εορτασμούς του ενός και μοναδικού, τέλειου, ένδοξου Έθνους.
Τι είναι τελικά η πατρίδα μας; μην είναι η κατασκευή ενός εθνικού φαντασιακού που βασίζεται στην εξολόθρευση καθε πράγματος που δεν χωράει στην εικόνα του ρωμαλεου μαχητή; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Και γιατί αυτό το ερώτημα επιστρέφει τόσο συχνά στις εθνικιστικές κορώνες του σύγχρονου ελληνικού κράτους; Αν η ελληνικότητα είναι ένα τερατούργημα που δεν πολυ-βγάζει νόημα, οφείλουμε να καταδείξουμε τις αντιφάσεις και τα αποσιωπημένα εγκλήματα που την συγκροτούν - επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε.
Η έκθεση αυτή φτιάχνεται από υποκείμενα και μιλάει για υποκείμενα που ασφυκτιούν μέσα στο πλαίσιο της ελληνορθόδοξης πατριωτικής κυριαρχίας και χρησιμοποιούν δημιουργικά μέσα για να εκφράσουν τη δυσφορία τους απέναντι σε μια μυθολογία που δεν τα συμπεριλαμβάνει, δεν τα εκφράζει, δεν τα αφορά.
ΦΥΤΑ, Μάρτιος 2021
200 Hundred Years of Suffocation
The celebrations for the two hundred years since 1821 have begun and as we expected the size of exaggeration and nationalist trash reached the levels of Athens 2004 and beyond. In the midst of a pandemic, where class differences really stand out and brutal policing violates every human right in a democratic society, the Homeland-Religion-Family mythology is underlined again and again, shouting loudly, flattening in its passage any discord that does not fit the master narrative. Greek society expels everything foreign, wipes out immigrants from Victoria, cleans Omonia sq. up of drug users, saves the Exarchia neighbourhood from (flying) anarchists and replaces them with cyan and white greek flags, stories of ancient greek greatness and covid-denying orthodox priests. The complexities of the stories of queers, the disabled, refugees do not concern these celebrations of the one and only, perfect, glorious Nation.
What is our homeland after all? is it not the construction of a national fantasy based on the extermination of everything that does not fit in the image of the strong and brave fighter? Can it be the majestic high mountains of the greek landscape? And why does this issue return so often in the nationalist discourse of the modern greek state? If greekness is a monster that does not make much sense, we must demonstrate the contradictions and silenced crimes that make it up - because that is the only way to survive.
This exhibition is made by subjects and talks about subjects who suffocate within the framework of greek orthodox patriotism and use creative means to express their dissatisfaction with a mythology that does not include them, does not express them, does not concern them.
FYTA, March 2021