Δωμάτιο 1: Το (Ένδοξο) Παρελθόν
The fitness facility for all of your needs
Room 1: The (Glorious) Past
Τα ένδοξα ερείπια του έθνους έχουν υπάρξει για αιώνες τέλειος καμβάς για προβολή φαντασιώσεων. Από τους φιλέλληνες ευρωπαίους και το grand tour του 17ου αιώνα μέχρι τις ανασκαφές τους Ερρίκου Σλήμαν που έψαχνε να βρει τους έλληνες προπάτορες της ναζιστικής Αρείας φυλής, οι αρχαίες κοτρώνες μετατράπηκαν σε θεμέλια των θεωριών της ευρωπαϊκής λευκής υπεροχής. Οι φιλέλληνες δώσαν αυτά τα ερείπια μπολιασμένα με φαντασιώσεις και ιδεοληψίες ως προίκα στο νεοελληνικό κράτος για να φυτρώσει πάνω τους ο νεοσύστατος ελληνικός εθνικισμός. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο "όταν οι άλλοι τρώγαν βελανίδια οι έλληνες έφτιαχναν παρθενώνες": την απόλυτη αποκρυστάλλωση μιας υπερφίαλης και αλλοπρόσαλλης ιδεολογίας που μας συντροφεύει από την επανάσταση μέχρι και σήμερα.
Το παρελθόν της ελληνικότητας είναι πάντα μια εικόνα μεγαλείου - και πάντα κάποιος κακός μας έκλεψε την δόξα την τελευταία στιγμή πριν βρούμε την γη της επαγγελίας. Δεν υπάρχει καμία διερώτηση για το ‘εμείς’ των νεοελλήνων, δεν υπάρχει καμία διερώτηση για την σχέση ορθοδοξίας και αρχαιότητας. Το έθνος είναι ο ελβετικός σουγιάς με όλες τις απαντήσεις – όταν όλα τα άλλα αφηγήματα της ελληνικότητας σταματούν να λειτουργούν για τον ένα ή τον άλλο λόγο τοτε το φαντάσματα του παρελθόντος επιστρέφουν ως ύστατος και αλάνθαστος από μηχανής θεός ή συχνότερα ως απολυταρχικά και αιμοδιψή ζόμπι.
The glorious ruins of the nation have been a perfect canvas for the display of fantasies for centuries. From the philhellene Europeans and the grand tour of the 17th century to the excavations of Heinrich Schliemann, who sought to find the greek ancestors of the nazi aryan race, the ancient boulders became the foundations of European white supremacy theories. The philhellenes gave these ruins (grafted with fantasies and ideologies) as a dowry to the modern greek state so that the newly formed greek nationalism could grow on them. And this is how one arrives to the saying "when other nations ate acorns, the greeks built Parthenons": the absolute crystallisation of an arrogant and baffling ideology that accompanies this country’s people from the revolution until today.
The past of hellenic identity is always an image of greatness - there is always someone bad that stole this country’s glory at the last moment just before the promised land. There is no question about the "we" of the modern greeks, there is no question about the relationship between the orthodox church and antiquity. The nation is the Swiss Army Knife with all the answers - when all the other narratives of greekness fail for one reason or another, the ghosts of the past return as the last and infallible deus-ex-machina or more often as authoritarian and bloodthirsty zombies.
Εύα Στεφανή, Ακρόπολη, βίντεο, 2001
Eva Stefani, Acropolis, video, 2001
Στο κινηματογραφικό δοκίμιο “Ακρόπολη”, η Εύα Στεφανή επικεντρώνεται στο πιο εμβληματικό σύμβολο της ελληνικότητας: την Ακρόπολη. Συνδυάζοντας ποικίλο κινηματογραφικό found υλικό από υπαίθριες αγορές (συμπεριλαμβανομένων και πορνογραφικών super-8s) και εμβληματικές εικόνες της Ακρόπολης, η Στεφανή συνθέτει ένα σαρκαστικό και κάπως μελαγχολικό πειραματικό ντοκιμαντέρ για την εθνικιστική ιδεολογία και την ελληνική μυθολογία, ενώ διαπραγματεύεται επίσης τα όρια μεταξύ ιδιωτικής, οικιακής, ζωής και δημόσιας, πολιτικής, σφαίρας.
---
Η Εύα Στεφανή γεννήθηκε το 1964. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ντοκιμαντέρ στο VARAN στο Παρίσι (1989), κινηματογραφικές σπουδές και εθνογραφικό φιλμ στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Κάνει πειραματικά ντοκιμαντέρ παρατήρησης που παρουσιάζουν τη δική της εκδοχή ιστοριών της καθημερινής ζωής, εστιάζοντας σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες ποιητικής σημασίας. Εργάζεται ως Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιστορίας και Θεωρίας Κινηματογράφου, Σχολή Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Αθηνών, και ως Επισκέπτης Καθηγήτρια στο Freie Universität Berlin, Institut für Griechische und Lateinische Philologie.
In the film essay Acropolis, Stefani focuses on the most iconic symbol of greekness: the Acropolis. A diverse filmic material she unearthed from flea markets (including pornographic super-8s) has been edited with iconic images of the Acropolis, composing a sarcastic and somewhat melancholic experimental documentary on nationalist ideology and hellenic mythology, while also negotiating the border between intimate private lives and the political public sphere.
---
Eva Stefani was born in 1964. She studied political sciences at the University of Athens, documentary at VARAN in Paris (1989), cinema studies and ethnographic film at New York University. She makes experimental observational documentaries that present her own version of everyday life stories, focusing on particular details of poetic significance. She works as an Associate Professor of History and Theory of Cinema, Faculty of Theatre Studies, University of Athens, and as a Visiting Professor at Freie Universität Berlin, Institut für Griechische und Lateinische Philologie.
Χάρης Χάραρης, Graceful Laibach, πόστερ, 2018
Haris Hararis, Graceful Laibach, poster, 2018
Αφίσα σχεδιασμένη από τον Χάρη Χάραρη για το καλωσόρισμα της κολεκτίβας των Laibach στην Αθήνα στις 25 Μαρτίου 2018. Η αφίσα δημιουργήθηκε σε μια περίοδο που χαρακτηριζόταν από μαζικές συγκεντρώσεις, διαμάχες για δημόσια γλυπτά, συζητήσεις περί εθνικής ταυτότητας, εθνικής ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης και ένα διαρκές παιχνίδι με ήρωες, ελπίδες και απογοητεύσεις. Αρχικά στάλθηκε στους Laibach ιδιωτικά, εκείνοι την δημοσίευσαν στη σελίδα τους, έγινε άμεσα viral και στη συνέχεια έγινε η επίσημη αφίσα της συναυλίας. Την ίδια χρόνια παρουσιάστηκε στην τρίτη NSK Folk Art Biennale στην Σλοβενία κερδίζοντας το τιμητικό βραβείο της εικαστικής ομάδας Irwin.
---
Ο Χάρης Χάραρης είναι ο διευθυντής της Radial, του ψηφιακού γραφείου που είναι υπεύθυνο για το σχεδιασμό και την ανάπτυξη του nskstate.com, ενός ιστότοπου για την τέχνη και τις ιδέες των ομάδων που δημιούργησαν την Εικονικό Κράτος του NSK και τις σχετικές δραστηριότητες των πολιτών της. Η επιτυχία του nskstate.com στη συγκέντρωση πολιτών και φίλων του NSK State, οδήγησε στο Πρώτο Συνέδριο Πολιτών του NSK, ένα σημαντικό γεγονός του Εικονικού Κράτους που πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία, στο Haus der Kulturen der Welt (HKW) τον Οκτώβριο του 2010. Αυτό το πρωτόγνορο event συγκέντρωσε τους εκπροσώπους των πολιτών και τα μέλη του NSK σε όλο τον κόσμο, για να εξερευνήσουν, να συζητήσουν και να αναπτύξουν το κράτος του NSK και πώς να διαπραγματευτούν τις κοινές και αντιφατικές ερμηνείες και οράματα των πολιτών του. Το συνέδριο περιελάμβανε ένα πλήρες πρόγραμμα δημόσιων εκδηλώσεων, όπως σεμινάρια, εκθέσεις, προβολές και ένα πάρτι λήξης με ζωντανά περφόρμανς. Σε αυτήν την εκδήλωση ο Χάρης Χάραρης ήταν μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής και υπεύθυνος για το σχεδιασμό της οπτικής ταυτότητας και της διαδικτυακής επικοινωνίας ολόκληρης της εκδήλωσης, καθώς και προέδρος της κριτικής επιτροπής του πρώτου διαγωνισμού αφισών του Κογκρέσου για τους πολίτες του NSK. Το πρώτο συνέδριο πολιτών του NSK ακολούθησαν μια σειρά απο εκδηλωσεις του NSK State, που διοργανώθηκε από το ίδιο το Εικονικό Κράτος και φίλους, συμπεριλαμβανομένης της NSK Folk Art Biennale, η οποία έχει πραγματοποιηθεί τρεις φορές μέχρι σήμερα.
Poster designed by Haris Hararis to welcome the Laibach team to Athens on March 25, 2018. The poster was created at a time of mass rallies, public sculpture disputes, debates about national identity, national independence, liberation and an ongoing scenario with heroes, hopes and disappointments. It was first sent to Laibach privately, they themselves posted it on their page, it went viral immediately and then became the official poster of the concert. In the same year it was presentedf at the third NSK Folk Art Biennale in Slovenia, winning the honorary award of the Irwin art group.
---
Haris Hararis is the director of Radial, the digital agency who is responsible for the design and development of nskstate.com, a website about the art and ideas of the groups that have created the Virtual State of NSK and the related activities of its citizens. The success of nskstate.com in bringing together NSK State citizens and friends, led to the First NSK Citizens Congress, a major NSK State event that took place in Germany, at the Haus der Kulturen der Welt (HKW) in October 2010. This unique event brought together citizen delegates and NSK members all around the world, to explore, debate and develop the NSK State and how to negotiate the shared and contradictory interpretations and visions of its citizens. The congress featured a full programme of public events, including seminars, exhibitions, screenings and a closing party with live acts. In this event, Haris Hararis was a member of the Organising Committee and was also responsible for the design of the visual identity and the online communication of the whole event, as well as the president of the jury of the First NSK Citizens' Congress Poster Competition. The First NSK Citizens congress was followed by several NSK State events, organized by NSK Citizens and friends, including the NSK Folk Art Biennale, which has taken place three times so far.
Action ST, βιντεοσκοπημένη κατάσταση / devised performance, 2014
Action ST, videoed situation / devised performance, 2014
Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης (γνωστός και ως Οδυσσέας Ελύτης) ήταν ένας από τους δύο Έλληνες ποιητές στους οποίους απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979 (ο άλλος ήταν ο Γιώργος Σεφέρης). Ο ρομαντικός μοντερνισμός του Ελύτη όχι μόνο εισήγαγε και εξισορρόπησε έναν νέο τρόπο γραφής στα ελληνικά, αλλά ακόμα περισσότερο βοήθησε στην καθιέρωση μιας νέας κατανόησης της ελληνικότητας. Στο έργο του Ελύτη, συναντάμε μια υπερβατική εκδοχή της ελληνικότητας που συνδυάζει τόσο μινιμαλιστική λευκή αρχαιότητα όσο και βυζαντινούς χρόνους, τόσο τον παγανισμό όσο και τον ορθόδοξο χριστιανισμό, τόσο τον επικό κλασικισμό όσο και τη ζωή των αγροτών της ελληνικής υπαίθρου. Τα όμορφα γραμμένα ποιήματά του έχουν κατασκευάσει τον πνευματικό ελληνικό εθνικισμό του 20ου αιώνα. Το “Άξιον Εστί“ του Ελύτη μελοποιήθηκε από τον αριστερό συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη τη δεκαετία του '60 μετατρέποντας το ποίημα σε σύμβολο αντίστασης κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας.
Το Action ST περιλαμβάνει μια σειρά αυτοσχεδιαστικών happening. Καθένα από αυτά λειτουργεί ως tableau vivant μέσα στο οποίο οι ερμηνευτές ενσωματώνουν διαφορετικούς ρόλους χαλαρά βασισμένους σε φιγούρες και ιδέες από το αρχικό ποίημα. Τα κουήρ σώματα των περφόρμερ καταλαμβάνουν τους ρόλους παραδοσιακής ελληνικής εικονογραφίας: σοφοί, μητέρες, πολεμιστές, κόρες - αποδόμηση μέσω παραληρηματικού αυτοσχεδιασμού. Οι λέξεις του πρωτότυπου συγχωνεύονται με ακατανόητες και ασαφείς φράσεις και σε κατάσταση έκστασης οι ερμηνευτές επανεξετάζουν το προσωπικό τους τραύμα έναντι των εθνικών αφηγήσεων. Από τη σκληρότητα στη χαρά και από την παρωδία έως τη φρίκη, το Action ST επαναπροσδιορίζει την ελληνικότητα ως πεδίο πόνου και δυσαρέσκειας στοχεύοντας σε μια καθαρτική στιγμή όπου η βαμπιρική καθαρότητα του ελυτι(στι)κού σύμπαντος εκτίθεται ώστε να αποβληθεί μια για πάντα.
Η ομάδα Action ST ήταν η Λουίζα Δολόξα, η Άλεξ Δημητρίου, η Maria Dolores, ο Φοίβος Δούσος, ο Αλέξανδρος Δρόσος, ο Φιλ Ιερόπουλος, η Άλφα Καρτσάκη, η Μαρίζα Τσάρη / Κάμερα: Tony Mines, Βερολίνο, 2014
---
Η Λουίζα Δολόξα είναι περφόρμερ και ποιήτρια με έδρα το Βερολίνο. Υπήρξε μέλος διαφόρων συλλογικοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του queer diy label ΦΥΤΙΝΗ, της queer φεμινιστικής ποπ μπάντας Τα Τρωκτικά και της ακτιβιστικής / περφόρμανς ομάδας Πολιτικά Χοντρέλες. Η δουλειά της ασχολείται με σώματα, έντερα και συναισθήματα. Και cyborgs.
Η Άλφα Καρτσάκη είναι μουσικός, δημιουργός περφόρμανς και εικαστικός. Κάνει έργα μεγάλης και μικρής κλίμακας, που κυμαίνονται από τετ-α-τετ συναντήσεις μεταξύ ενός μέλους ακροατηρίου και μιας θεατρικής μηχανής, μέχρι ταινίες, περφόρμανς, παραγωγή αντικειμένων, σχέδιο και δημιουργική γραφή. Συνθέτει για το θέατρο. Αυτή τη στιγμή εργάζεται σε ένα πρότζεκτ για την αϋπνία με τη συλλογικότητα PRAGMATA. Από τότε που ξεκίνησε αυτό το πρότζεκτ δεν μπορεί να κοιμηθεί πια.
Η Μαρίζα Τσάρη είναι ηθοποιός-περφόρμερ-καλλιτέχνιδα, εμψυχώτρια. Ίσως συναντήσουμε και την μουσικοθεατρική περσόνα της, Maya Zazza. Απαριθμεί πολλές συνεργασίες με τα ΦΥΤΑ. Γοητεύεται από την δημιουργία μικρόκοσμων και τα αισθητηριακά τους ερεθίσματα. Μελετάει την δύναμη των αισθήσεων και την αντίληψη της ζωής μέσω αυτών σε βρέφη και παιδιά. Σχεδιάζει και υλοποιεί καλλιτεχνικά-πολυαισθητηριακά εργαστήρια για όλ@.
Άλεξ Δημητρίου, aka Μεταθεοδοσία είναι κουρατόρα και περφόρμερ που κινείται μεταξύ Βερολίνου, Αθήνας και Ρόδου. Εργάζεται σε κινηματογραφικές παραγωγές και φεστιβάλ κινηματογράφου αλλά και ως μεταφραστέξ/υποτιτλιστέξ. Το 2020 εμπνεύστηκε και έτρεξε το φεμινιστικό πρότζεκτ Σασμάν, το οποίο προωθεί την DIY και ποδηλατική κουλτούρα. Είναι γνωστό και για τα περφόρμανς του ως ΜΕΤΑ στην κουηρ φεμινιστική μπάντα Τα Τρωκτικά.
O Αλέξανδρος Δρόσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989, σπούδασε σύνθεση στο Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance στο Λονδίνο και συνεχίζει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Universität der Kunste (UdK) του Βερολίνου. Ως συνθέτης και σολίστας έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα στο Λονδίνο, Βερολίνο, Δρέσδη, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Έχει συνεργαστεί συστηματικά με το performance duo ΦΥΤΑ και το queer μουσικό label ΦΥΤΙΝΗ.
Μαρία Μητσοπούλου aka Maria F Dolores: Σπούδασα καλές τέχνες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, συνέχισα με μεταπτυχιακό πάνω στην οπτική κουλτούρα στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης όπου έζησα πολλά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια είμαι μέλος του AMOQA (Αθηναϊκό Μουσείο Κουήρ Τεχνών). Περισσότερες πληροφορίες εδώ https://alom.hotglue.me
Odysseas Alepoudelis (aka Odysseas Elytis) was one of two greek poets who were awarded the Nobel Prize in Literature in 1979 (the other being Giorgos Seferis). Elytis’ romantic modernism not only introduced and canonised a new way of writing in greek but most importantly helped in establishing a new understanding of greekness as such. In Elytis' work, we encounter a transcendental version of greekness that combines both minimalist white-washed antiquity and byzantine times, both paganism and orthodox christianity, both epic classicism and quotidian peasant life of the greek countryside. His prettily written poems have constructed the 20th c. version of intellectual greek nationalism. Elytis’ “Aksion Esti” was set to music by leftist composer Mikis Theodorakis in the 60s turning the poem into a symbol of resistance during the military dictatorship.
Action ST comprises a series of improvisational happenings. Each of them operates as a tableau vivant within which the performers embody different roles loosely based on figures and ideas from the original poem. The queer bodies of the performers occupy the roles of traditional greek iconography: wise men, mothers, warriors, daughters - deconstructed through delirious improvisation. The words of the original merge with nonsense and obscenities and in a trance-like state the performers revisit their personal trauma vis-a-vis national narratives. Oscillating from cruelty to joy and from parody to horror, Action ST re-signifies greekness as a field of pain and discontent; aiming for a cathartic moment where the vampiric purity of the Elytist universe will be exposed and expelled once and for all.
The Action ST team was Louisa Doloksa, Alex Dimitriou, Maria Dolores, Foivos Dousos, Alexandros Drosos, Fil Ieropoulos, Alpha Kartsaki, Mariza Tsari / Filmed by Tony Mines in Berlin, 2014
---
Louisa Doloksa is a Berlin-based performer and poetess. She has been a member of various collectives, including queer diy labelFYTINI, the queer feminist pop band Ta Troktika and the activist/performance group the Political Fatties. Her work is on bodies, bowels and emotions. And cyborgs.
Αlpha Kartsaki is a musician, performance maker and visual artist. She makes large-scale and small-scale work which ranges from one-to-one encounters between an audience member and a theatre machine, to film, performance, object making, drawing and writing. She composes for the theatre. At the moment she works on a project about insomnia with her collective PRAGMATA. Since the project has started she cannot sleep anymore.
Mariza Tsari is an actress-performer-artist, animator. One may also meet her musical-theatrical persona, Maya Zazza. She lists many collaborations with FYTA. She is fascinated by the creation of microcosms and their sensory stimuli. She studies the power of the senses and the perception of life through them, in infants and children. She designs and implements artistic-multi-sensory workshops for all.
Alex Dimitriou, aka Metatheodosia is a curator and a performer who operates between Berlin, Athens and Rhodes since 2007, organising performance/film festivals or performing in various functions. They also work in film productions and as a freelance translator. Ιn 2020 they conceptualised andran the feminist project Sazman, promoting DIY and bike culture. They are also famous for their performances with the queer feminist band Ta Troktika.
Born in Athens in 1989, Alexandros Drosos studied composition at the Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance in London and is pursuing his postgraduate studies at the Universität der Kunste (UdK) in Berlin. As a composer and soloist he has performed repeatedly in London, Berlin, Dresden, Athens and Thessaloniki. He has frequently collaborated with the performance duo FYTA and the queer music label FYTINI.
Maria Mitsopoulou aka Maria F Dolores: I studied fine arts at the Aristotle University of Thessaloniki, I continued with a master's degree in visual culture at the University of Barcelona where I lived for many years. In recent years I have been a member of AMOQA (Athenian Museum of Queer Arts). More information here https://alom.hotglue.me
Μαρίνα Γιώτη, Το Κρυφό Σχολειό, βίντεο, 2009
Marina Gioti, The Secret School, video, 2009
.jpeg)
(πατήστε την παραπάνω εικόνα για να μεταφερθείτε στη σελίδα της Μαρίνας Γιώτη, όπου μπορείτε να δείτε το βίντεο)
Ελλάδα, αρχές της δεκαετίας του ’70. Μια οικογένεια επισκέπτεται το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Όπως περιπλανιέται ανάμεσα στα εκθέματα της Επανάστασης του 1821, ένας πίνακας ζωντανεύει.
Μια σαμποταρισμένη βερσιόν μιας προπαγανδιστικής ταινίας, η παραγωγή της οποίας έγινε τα χρόνια της ελληνικής δικτατορίας και που υποστηρίζει ένα αμφιλεγόμενο γεγονός –εθνικό μύθο για πολλούς – σχετικά με τη γέννηση του σύγχρονου ελληνικού έθνους και την κατασκευή της εθνικής ταυτότητας.
---
Η Μαρίνα Γιώτη είναι κινηματογραφίστρια και εικαστικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Στο έργο της, που αποτελείται από ντοκιμαντέρ και πειραματικές ταινίες, εγκαταστάσεις και media art έργα, συχνά επανεπισκέπτεται ιστορικές εποχές και αφηγήσεις, προσφέροντας παράλληλες προς τις κυρίαρχες εκδοχές τους αναγνώσεις. Η αρχειακή έρευνα και η παρατήρηση συχνά τροφοδοτούν την πρακτική της, ενώ τυχαία ευρήματα/ πολιτισμικά θραύσματα (αντικείμενα, φιλμ, ηχογραφήσεις, ερείπια) αποτελούν πρώτη ύλη ή έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δουλειά της.
Έργα της έχουν παρουσιαστεί διεθνώς σε φεστιβάλ συμπεριλαμβανομένων αυτών του Βερολίνου, Τορόντο, Βιέννης, Κοπεγχάγης, Transmediale και Donau Festival καθώς και σε μουσεία και μπιενάλε όπως οι Wroclaw Media Art Biennial, 5η Biennale Θεσσαλονίκης και 1η Biennale της Anren στην Κίνα. Το 2017 ήταν συμμετέχουσα καλλιτέχνης στην Documenta 14 στην Αθήνα και το Κάσελ και κατόπιν υπότροφος στην Akademie Schloss Solitude στην Στουτγάρδη. Το 2019 σκηνοθέτησε τα βίντεο του οπτικοακουστικού project Atlas: A Sound Cartography of Europe σε κοινή ανάθεσή από το IRCAM- Centre Pompidou, ZKM-Center for Art and Media Karlsruhe και Onassis Stegi.
(please press the image above to link to Marina Gioti's website where you can watch the video)
It is Greece, early 70’s. A family visits the National Historical Museum. As they wander among the exhibits of the 1821 Ρevolution, one of the paintings comes to life.
A ‘Sabotaged’ version of a found propaganda film, produced during the Greek military junta in the 70s, supporting a largely debated fact - a national myth for many - related to the birth of the modern Greek nation and the construction of its national identity.
---
Filmmaker/ visual artist born and based in Athens, Greece. In her works, which comprise of films, installations and media art pieces, she often revisits historical eras and stories offering parallel and often tragicomic re-readings to dominant narratives. Archival and scientific research alongside observation are playing a crucial role in her practice, while objets trouvés and cultural ‘debris’ (objects, films, recordings, ruins) serve as raw material or situate themselves at the center of some of her works.
Her work has been presented worldwide at festivals, including Berlinale, Toronto, Viennale, CPH:DOX, Transmediale, Donau Festival and museum shows and biennials such as the 5th Thessaloniki Biennial, Wroclaw Media Art Biennial and the 1st Anren Biennial in China. In 2017 she was a participating artist at Documenta 14 in Athens and Kassel and a fellow at Akademie Schloss Solitude in Stuttgart, Germany. Through 2019 she worked on the audiovisual project Atlas- A Sound Cartography of Europe, a joint commission by IRCAM-Centre Pompidou, ZKM-Center for Art and Media Karlsruhe and Onassis Stegi .
Πρόκνη, Τα Πλακάκια του Έθνους, ψηφιακό κολάζ, 2021
Prokne, Floor Tiles of the Nation, digital collage, 2021
Η πρόκνη είναι μια νοικοκυρά on steroids. Για να μιλήσει χρησιμοποιεί οικιακά σκεύη αντί για λόγια μεγάλων αντρών. Κρατάει μέριτο αντί για περίστροφο και γενικότερα έχει προβλήματα. Κυκλοφορεί on video, on stage και από τις εκδόσεις Queer Ink στο Ίδιο Ποίημα.
Prokne is a housewife οn steroids. To communicate she uses houseware and she holds ironing spray instead of a gun and generally, she has many problems. She uses poetry, video performance and stage performance to express herself. Her special interest is the intersections of domesticity and sexuality.
Μαρία Γλύκα, αἱ περιστάσεις, artist book, 2021
Maria Glyka, αἱ περιστάσεις, artist book, 2021
Το έργο αἱ περιστάσεις είναι ένα ψηφιακό artist book που δημιουργήθηκε με την ευκαιρία της διαδικτυακής έκθεσης "200 χρόνια ασφυξία" που οργανώθηκε και επιμελήθηκε απο τα ΦΥΤΑ. Η έκδοση "αἱ περιστάσεις" γιορτάζει την 200ή επέτειο της Επανάστασης του 1821 και ιδιαίτερα τη συμβολή της Αϊτής, καθώς ήταν η πρώτη κυβέρνηση ενός ανεξάρτητου κράτους που αναγνώρισε την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς το 1821.
---
Η Μαρία Γλυκά σπούδασε καλές τέχνες στο Slade School of Fine Art, UCL (MFA), ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και γραφιστική στο Vakalo Art and Design College. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, έχει συμμετάσχει σε residencies διεθνώς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, όπως το Jerwood Contemporary Painters και το Celeste Art Prize London. Σήμερα διδάσκει στο Foundation του Slade Summer School, UCL και Art and Design ως διαπιστευμένος λέκτορας του πανεπιστημίου του Derby στο Vakalo Art and Design College, Αθήνα.
The artwork αἱ περιστάσεις is a digital artist book created on the occasion of the online exhibition "200 years of Suffocation" organised and curated by FYTA. "αἱ περιστάσεις" is celebrating the 200th anniversary of the 1821 Revolution and especially Haiti's contribution as it was the first government of an independent state that recognised Greece's liberation from the Ottomans in 1821.
---
Maria Glyka has studied fine arts at the Slade School of Fine Art, UCL (MFA), painting at the Athens School of Fine Arts and graphic design at the Vakalo Art and Design College. She has presented her work in solo and group exhibitions, has participated in residencies internationally and has won numerous awards including the Jerwood Contemporary Painters and the Celeste Art Prize London. She is currently teaching at the Foundation course of Slade Summer School, UCL and Art and Design as an accredited lecturer of the university of Derby in the Vakalo Art and Design College, Athens.
ANOSIA - 1821 Επανάσταση, βίντεο και εικόνες, 2021
ANOSIA - 1821 Revolution, video and images, 2021
Η Αnosia είναι μία πλατφόρμα καλλιτεχνικών πρακτικών η οποία από το 2012 δουλεύει με φωτογραφία / video / installation / performance με ή χωρίς θεατές, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. Με βάση το γυμνό σώμα και τη δράση του στο χώρο, ξεκινώντας από την εικαστικότητα, η ομάδα προσπαθεί να εγκαθιδρύσει ένα χρόνο και μία ρευστή κατάσταση όπου ξεπερνιούνται τα όρια. Επεξεργάζεται έννοιες που προέρχονται από τη βιωματική εμπειρία, από τις σχέσεις αλλά και την αίσθηση που αφήνει το κοινωνικό πολιτικό γίγνεσθαι. Αναζητεί μιά ετεροτοπία παιχνιδιού, ελευθερίας όπου ''χάνονται'' οι ρόλοι και οι ταυτότητες. Εχει σχέση με την τελετουργία και την ανάλωση. Μέσα στις δράσεις της αναγνωρίζεις αυτόματες ροπές που έχει ο ανθρωπος στη μητρόπολη και τη δύναμη του απενεχοποιημένου ερωτισμού. Εκφράζει μία αντίθεση προς την ισχύουσα ηθική και τους περιορισμούς της καθώς και μία σχέση με περιβάλλοντα underground. Mέσω της επιτέλεσης προκύπτει ένας ''διαισθητικός'' χρόνος, προτάσεις/λύσεις σε ακανθώδη ζητήματα φύλου και ταυτότητας, καθώς και μία εφήμερη κατάκτηση ουτοπικών καταστάσεων.
Anosia is a platform of artistic practices which - since 2012 - works with photography / video / installation / performance with or without spectators, indoors and outdoors. Based on the naked body and its gesture in space, starting with the visual arts, the team tries to establish time and a fluid state where limits are exceeded. It works with concepts that come from embodied experience, from relations but also from a sense of social political issues. It seeks a heterotopia of play, of freedom, where roles and identities are dismantled. It deals with ritual and consumption. In the team’s actions one can recognise automatic inclinations of the metropolitan human and the power of deprived eroticism. It expresses an opposition to contemporary ethics and its limitations as well as a relationship with underground environments. Through its performativity, an "intuitive" time emerges, as well as suggestions / solutions to thorny issues of gender and identity and an ephemeral conquest of utopian situations.
Δοκούμενα feat Lia Smaragda, 34 Ασκήσεις Ελευθερίας, videos, 2016
Documena feat Lia Smaragda, 34 Exercises of Eleftheria, videos 2016
Τα Δοκούμενα, που ξεκίνησαν και σκηνοθετήθηκαν από τον Αθανάσιο Αναγνωστόπουλο και τον Φιλ Ιερόπουλο μαζί με μια μεγαλύτερη ομάδα καλλιτεχνών που προστέθηκαν αργότερα, ήταν ένα έργο που προσπάθησε να ανταποκριθεί στο πώς η σύγχρονη παραγωγή τέχνης εμπλέκεται με την έντονη ευρωπαϊκή κρίση, που συμπίπτει με την documenta 14 και με σκοπό να εξετάσει την απόφαση της documenta να μετακομίσει οικειοθελώς από το Κάσελ στην Αθήνα («Μαθαίνοντας από την Αθήνα») και τις ιδεολογικές υποθέσεις που φαίνεται να καθοδηγούν μια τέτοια επιλογή.
Σε αυτήν τη σειρά 34 σύντομων σύντομων βιντεο-βινιετών, η ομάδα του Δοκούμενα, μαζί με την περφόρμερ Λία Σμαράγδα, κριτικάρει και παρωδει το παράλληλο πρόγραμμα "34 Exercises of Freedom" που επιμελήθηκε ο Paul Preciado. Το πρόγραμμα επρόκειτο να είναι μια μετα-αποικιακή συζήτηση της ευρωπαϊκής ιστορίας, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα συνονθύλευμα θεωρητικών λαθών (π.χ. υποννοώντας τη χρήση της ιδέας του «αυτόχθονου» για τους έλληνες ή συσχετισμού του νότου της Ευρώπης ως ιστορικά παρόμοιου με το νότιο ημισφαίριο), νεο-εθνικιστικές ρομαντικοποιήσεις του ελληνικού υποκειμένου ως αυτού του ήρωα της αντίστασης και της ελληνικής γλώσσας ως αγνής, ορισμούς την ελληνική κουήρ ιστορίας χωρίς μεγάλη συμμετοχή τοπικών κουήρ υποκειμένων και τελικά επιτυγχάνοντας ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποτίθεται ότι ήρθε να κριτικάρει: τη δημιουργία ενός νεοαποικιακού προγράμματος.
Η ομάδα του Δοκούμενα συν-σχεδίασε και συμμετείχε στα εγκαίνια της 6ης Μπιενάλε της Αθήνας "Waiting for the Barbarians" και των online trailer της, καθώς και ανέλαβε πλήρως τον εκθεσιακό χώρο της Μπιενάλε (Μπάγκειον) για την τελική εκδήλωση "Ανάσταση με τα Δοκούμενα" στις 15 Απριλίου 2017.
---
Ο Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος (γεννήθηκε το 1989, Αθήνα) είναι καλλιτέχνης, συγγραφέας και επιμελητής. Η δουλειά του σε κινούμενη εικόνα, περφόρμανς και γραφή εστιάζει στις ριζοσπαστικες ιδεολογίες και τον φανατισμό, τη θρησκευτική και κοσμική πίστη, το άγχος και την αγάπη του Άλλου. Δουλεύει με κινούμενη εικόνα, περφόρμανς και γραφή. Συχνά παίζει με το ψυχαναλυτικό πρόσωπο Thanatos και έχει συμμετάσχει σε συν-επιμέλεια κριτικών έργων τέχνης. Σήμερα είναι ιδρυτικός συντάκτης της έκδοσης Magma - Art, Politics, Poetics με έδρα το Βερολίνο.
Initiated and directed by Athanasios Anagnostopoulos and Fil Ieropoulos and later joined by a larger group of artists, Documena was a project that sought to respond to how contemporary art production engages with the intense European crisis, coinciding with documenta 14 and intending to examine the latter’s decision to voluntarily relocate itself from Kassel to Athens (“Learning from Athens”) along with the ideological presumptions that seem to guide such a choice.
In this series of 34 short video vignettes, the Documena team, featuring performer Lia Smaragda, sought to critique and parody documenta14’s parallel programme “34 Exercises of Freedom” curated by Paul Preciado. The programme was meant to be a post-colonial take on European history, but was actually a mish-mash of theoretical faux-pas (e.g. implying ideas of the “indigenous” to greek populations or seeing the south of Europe as historically similar to the south hemisphere), neo-nationalist romanticisations of the greek subject as that of a resistance hero and of the greek language as pure, defining greek queer history without much participation of actual local queer subjects and in the end achieving exactly the opposite of what it was supposed to critique: a full-circle neocolonial programme.
The Documena team co-designed and participated at the opening of the 6th Athens Biennale "Waiting for the Barbarians" and its online trailers, as well as completely took over the Biennale's exhibition space (Bageion Theatre) for the closing event “Resurrection with Documena” on the 15th of April 2017.
---
Athanasios Anagnostopoulos (born 1989, Athens) is an artist, writer and curator. His work with film, performance and writing focuses on radical ideology and fanaticism, religious and secular belief, anxiety and love of the Other. He works with moving image, performance and writing. He often performs under the psychoanalytic persona Thanatos and has participated in and co-curated critical art projects. He is currently founding editor of the Berlin-based publication Magma - Art, Politics, Poetics.
Σοφία Γρηγοριάδου, Σύγχρονα εν Αθήναις θαύματα, δαιμονικά φαινόμενα και σατανική λατρεία, έντυπο, 2018
Sofia Grigoriadou, Synaxarium of Miracles, Demonic Phenomena and Satanic Worship in Athens,
booklet, 2018
Τα συναξάρια συνήθως συγκεντρώνουν βίους αγίων, ιεραρχών, μοναχών... Όμως, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, «στα Συναξάρια προστέθηκαν με τον καιρό και […] περιγραφές άλλων εκκλησιαστικών γεγονότων όπως ανακομιδές λειψάνων, θαύματα και σχετικοί σεισμοί ή άλλες καταστροφές».
Πέρα από τα γνωστά συναξάρια του Συμεώντος του Μεταφραστού, του Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου και άλλων πατέρων της Εκκλησίας μας, συναξάρια γράφονται και στις μέρες μας. Ανάμεσά τους, το Σύγχρονα εν Αθήναις θαύματα, δαιμονικά φαινόμενα και σατανική λατρεία συγκεντρώνει θαύματα που συνέβησαν στην πόλη της Αθήνας –σημεία ότι ο Θεός αγαπά και προστατεύει τη χώρα μας. Περιλαμβάνει όμως και αποδείξεις δαιμονικής λατρείας στην πρωτεύουσα, συχνά μάλιστα υποστηριζόμενης από κρατικούς άρχοντες.
Περιλαμβάνονται: Μια ελληνική σημαία που δεν καίγεται «γελοιοποιώντας τους αναρχικούς, ανθέλληνες και ιερόσυλους κουκουλοφόρους» στα Εξάρχεια· ένας ανεμοστρόβιλος που κατέστρεψε «το άγαλμα του Εωσφόρου στο Π.Φάληρο» με τη βοήθεια εξορκισμών που πραγματοποίησαν ιερείς· ένας σταυρός που «ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» επάνω στη γαλανόλευκη στο «ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ»· μια θεσμική τοιχογραφία στην οποία δυο χέρια προσεύχονται προς τις «72 σκοτεινές δυνάμεις που κυβερνάνε την ανθρωπότητα 10 χιλιόμετρα κάτω απο την λευκή πυραμίδα της Τάκλα Μάκαν»· ένας «Νεφελίμ το γένος Σαχερνέχ με κεφάλι πουλιού και σώμα ανθρώπου» στην πλατεία Καραϊσκάκη και άλλα πολλά.
(Τα κείμενα που συγκεντρώνει το Συναξάρι δεν ανήκουν στην καλλιτέχνιδα, αλλά έχουν ανασυρθεί από το διαδίκτυο, σε μια έρευνα με αφορμή το αρχείο Condensation Cube του Βασίλη Βλασταρά)
---
H Σοφία Γρηγοριάδου (Αθήνα, Σκόπια) είναι υποψήφια διδακτόρισσα στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Είναι απόφοιτη του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει τελειώσει το προπτυχιακό της ΑΣΚΤ (2013) και του Φιλοσοφικού Παιδαγωγικού και Ψυχολογικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών (2006). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, συνέδρια, ερευνητικά και καλλιτεχνικά projects στην Αθήνα, το Εδιμβούργο, την Κωνσταντινούπολη, τα Σκόπια και τη Βηρυτό. Έχει συνεπιμεληθεί και συνδιοργανώσει εκθέσεις, καλλιτεχνικά projects και εργαστήρια τέχνης για παιδιά και ενήλικες και έχει διδάξει για ένα εξάμηνο στο Α’ εργαστήριο ζωγραφικής στην ΑΣΚΤ. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες/ιδες και ανθρωπολόγους στο πλαίσιο του TWIXTlab, ενός εργαστηρίου μεταξύ σύγχρονης τέχνης, ανθρωπολογίας και κοινωνικής πραγματικότητας στην Αθήνα.
Synaxaria usually gather and narrate the lives of saints, hierarchs, monks... Nevertheless, according to Wikipedia, "descriptions of other ecclesiastical events such as the unearthing of [important church figures’] bones, as well as miracles and related earthquakes or other disasters were included to the synaxaria over time."
The synaxaria by Symeon the Metaphrast [Translator], Basil II the Bulgar Slayer and other fathers of our church are well known, but more are still being written in our times. The Synaxarium of Miracles, Demonic Phenomena and Satanic Worship in Athens, among them, brings together contemporary miracles that have taken place in Athens –signs that God loves and protects our country. At the same time, though, it holds evidence of demonic worship in the Greek capital, often backed by state officials.
Featuring: A Greek flag that does not burn "making thus a ridicule out of the anarchists, anti-Greeks and blasphemous hooded men" in Exarchia; a tornado that destroyed "the statue of Lucifer in P. Faliro" with the aid of exorcisms performed by Orthodox priests; the sign of the cross "FORMED BY SUN RAYS" on the Greek flag at the "RALLY FOR OUR MACEDONIA"; an institutional mural that depicts two hands praying to the "72 dark powers that rule humanity 10 km below the white pyramid of Takla Makan"; a "Nephilim of the Saherneh tribe with a bird's head and a human body" in Karaiskaki Square, and much more.
(The texts included in the Synaxarium do not belong to the author. They have been retrieved online, in a research stimulated by Vassilis Vlastaras’ Condensation Cube archive.)
---
Sofia Grigoriadou (Athens, Skopje) is PhD candidate in Social Anthropology (Panteion University, Athens). She holds an MFA degree from the Athens School of Fine Arts (2015). She is a graduate of the ASFA (2013) and the Philosophical, Pedagogical and Psychological Department of the University of Athens (2006). She has participated in exhibitions, conferences, research and artistic projects in Athens, Edinburgh, Istanbul, Skopje, and Beirut. She has co-curated and co-organised artistic projects, exhibitions and workshops for children and grownups. She has assisted at the A´painting workshop, ASFA, for a semester. She collaborates with artists and anthropologists in the framework of TWIXTlab, a laboratory situated in between contemporary art, anthropology and the everyday in Athens.
Συντεχνία Πλήν, Αμφίπολη: Το Πραγματικό Βίντεο της Ανασκαφής, βίντεο, 2014
Synthecnia Plin, Amphipolis: The real video of the excavation, video, 2014
Από το youtube κανάλι της Συντεχνίας Πλην:
Με αφορμή το εκατοστό τεσσαρακοστό χιλιοστό χτύπημα (ή αλλιώς “140.000 views”) του “πραγματικού βίντεο της ανασκαφής της Αμφίπολης”, ο Τομέας Θεσσαλονίκης της ΣΥΝ-ΤΕΧΝΙΑΣ-ΠΛΗΝ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
Μετά την ιδιαίτερα θερμή υποδοχή του πρόσφατου πονήματός μας από όλα σχεδόν τα αναγουλιαστικά ΜΜΕ (διαδικτυακά και μη), χαιρετίζουμε τα λιγοστά πατριωτικά sites, που με τα οξυμένα εθνικιστικά αντανακλαστικά τους υπήρξαν τα μόνα που αντίκρισαν την πραγματικότητα στο πραγματικά πραγματικό βίντεο, περιγράφοντάς τη με ακρίβεια:
“ένα βίντεο που εκθέτει την ανασκαφή της Αμφίπολης”
“ντροπιαστικό και βλακώδες”
“βλάσφημο”
“κομπλεξικό”
και βέβαια “σίγουρα έργο γυφτοσκοπιανών”
Εν ολίγοις, διέγνωσαν ορθά ότι πρόκειται για έργο υποκειμένων που δυσκολεύονται να αναπνεύσουν μέσα στη μπόχα του εθνικισμού, ιδιαίτερα όπως το Θέαμα τον αναπαράγει, φορώντας του κάθε φορά ένα διαφορετικό ένδυμα, στην περίπτωσή μας αυτό της αρχαιολογικής επιστήμης. Ο ΝΕΚΡΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ
From the youtube channel of Syntechnia Plin:
On the occasion of the one hundred and forty thousandth hit (or otherwise "140,000 views") of the "real video of the excavation of Amphipolis", the Thessaloniki Sector of SYN-TECHNIA-PLIN issued the following announcement:
After the very warm reception of our recent work by almost all the vomit-inducing news media (online and offline), we greet the few patriotic sites, which with their sharp nationalist reflexes were the only ones who saw the reality in the real video, describing it accurately :
"A video embarrassing the excavation of Amphipolis"
"Shameful and idiotic”
“Full of complexes”
and of course "Definitely the work of gypsy-skopjans"
In short, they correctly recognised that this is the work of subjects who find it difficult to breathe in the stench of nationalism, especially as the Spectacle reproduces it, each time wearing a different garment - in our case that of archaeological science. THE DEAD PERSON OF AMPHIPOLIS IT IS THE FROZEN WORLD OF THE SPECTACLE
Θαν Τσούμας, Ειδήσεις απο το Μέλλον, βίντεο, 2011
Than Tsoumas, Newsflash from the future, video, 2011
Ο Θαν Τσούμας ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι ψηφιακός πράνκστερ που συνδυάζει θεαματικές hollywoodιανές εικόνες και καταστασιακές θεματικές. Αυτό το βίντεο παίζει με την απεικόνιση των «αγανακτισμένων», ενός κινήματος που ενώ επιφανειακά ενδεχομένως φαίνετα επαναστατικό, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι στερείται σημαντικής ιδεολογικής ουσίας και ότι πυροδότησε έναν νεο-εθνικιστικό λόγο.
Than Tsoumas lives and works in Athens. He is a digital prankster bringing together hollywoodian visual spectacle and situationist thematics. This video plays with the portrayal of the greek 'indignados', a movement often seen in a revolutionary light, but which could be argued to lack significant ideological substance and to have triggered a neo-nationalist discourse.
Richard Pfutzenreuter & Φιλ Ιερόπουλος, Το Μέλλον Μας Ανήκει, βιντεοσκοπημένη παρέμβαση, 2017
Richard Pfutzenreuter & Fil Ieropoulos, Tomorrow Belongs to Us, video/intervention, 2017
Αυτή η βιντεοσκοπημένη παρέμβαση είναι ένα σχόλιο για τις σχέσεις Βόρειας/Νότιας Ευρώπης, μια συζήτηση που ξεκίνησε από την documenta 14, αλλά η οποία ως δια μαγείας άφησε εκτός τη σχέση ανάμεσα στην αρχαία Ελλάδα και τα γερμανικά άρεια ιδανικά. Στήσαμε μια διασκευή του μουσικού τραγουδιού «Το μελλον μου ανήκει» από την ταινία Καμπαρέ (1972) μπροστά από το Ηρώδειο θέατρο. Η ενορχήστρωσή μας προσθέτει μια ακόμη διάσταση, όπου ο ήχος του παραδοσιακού βυζαντινού ταμπουρά παντρεύεται ‘αρμονικά’ τις γηγενείς μελωδίες της Βοημίας, της Αυστρίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας, των λίκνων του ευρωπαϊκού πόλκα και του λαϊκού ακορντεόν. Το τραγούδι γράφτηκε αρχικά στα Αγγλικά από δύο Εβραίους συνθέτες, αλλά η γερμανική εκδοχή που τραγουδήθηκε εδώ δημιουργήθηκε για σκοπούς μεταγλώττισης της GDR TV (τηλεόρασης της ανατολικής Γερμανίας).
Μουσικοί: Νίκος Βουρδούλας, Χάρης Ζόφος.
---
Ο Richard Pfützenreuter είναι ανεξάρτητος καλλιτέχνης και δραματουργός. Σπούδασε θέατρο στο Βερολίνο και έχει εργαστεί σε διάφορα θέατρα και ομάδες περφόρμανς τα τελευταία 15 χρόνια. Ως μέλος της ομάδας Panzerkreuzer Rotkäppchen διερευνά συχνά θέματα της μετά- Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας περιόδου. Οι ατομικές του περφόρμανς εξετάζουν κυρίως τις σχέσεις μεταξύ ιδεολογίας, σώματος και ελέγχου στον ύστερο καπιταλισμό.
This filmed intervention is a comment on North-Sound Europe relationships, a discussion initiated by documenta 14, but which miraculously left out the relationship between ancient greece and germanic aryan ideals. We staged a cover of the musical tune 'Tomorrow belongs to me" from the film Cabaret (1972) in front of the greek Herodus theatre. Our instrumentation adds a further dimension, where the sound of byzantine tambouras 'harmoniously' marries the indigenous melodies of Bohemia, Austria, Germany and Poland, the cradles of European polka and folk accordion. The song was originally written in English by two jewish composers, but the German version sang here was created for the dubbing purposes of GDR TV.
Musicians: Nikos Vourdoulas, Haris Zofos.
---
Richard Pfützenreuter is an independent artist and dramaturg. He studied theatre in Berlin and has worked for various theatres and performance groups over the last 15 years. With the group Panzerkreuzer Rotkäppchen he regularly explores themes of the post-GDR. His solo performances primarily examine connections between ideology, body and control in late capitalism.