Δωμάτιο 2: Το (Απαίσιο) Παρόν
The fitness facility for all of your needs
Room 2: The (Hideous) Present
Οι εορτασμοί του 2021 ήρθαν ως αποκορύφωμα μιας εικοσαετίας κατά την οποία ο ελληνικός εθνικισμός εντάθηκε στο δημόσιο λόγο με διάφορες αποχρώσεις το γαλανόλευκου να εξαπλώνονται απειλητικά παντού γύρω μας. Από την (προ-κρίσης) πανδαισία της τελετής έναρξης των ολυμπιακών αγώνων και τα πογκρόμ στους εορτασμούς του Euro 2004 στην (μετά-κρίσης) άνοδο της χρυσής αυγής και το πρόσφατο φλαςμπακ του μακεδονικού. Αυτά, διανθισμένα με τις διαχρονικές παρουσίες της μάτσο ενθοπατριαρχίας και του ορθόδοξου φονταμενταλισμού, στήσαν ένα δυσοίωνο πλαίσιο για το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από την επέτειο των 200 χρόνων του ελληνικού κράτους. Αυτό που δεν είχαμε φανταστεί ήταν όμως ότι οι εορτασμοί του 2021 θα συνέπεφταν με μια παγκόσμια πανδημία και με μια αδιανόητη εντατικοποίηση κρατικής βίας στον ελλαδικό χώρο - σαν να λέμε η αισθητική της χούντας των συνταγματαρχών συναντά sci-fi δυστοπία.
Σ’ αυτό το συγκείμενο, η δημιουργική έκφραση ψάχνει τρόπους να σπάσει την φούσκα της συναίνεσης και να ανοίξει χώρο μέσα στα σκατά μήπως και πάρουμε λίγη ανάσα. Συχνά η τέχνη (ειδικά στον ελλαδικό χώρο) αποφεύγει να μιλάει για το παρόν και προτιμάει να μιλάει για το (υποτιθέμενα) προαιώνιο και το (αφηρημένα) διαχρονικό από φόβο μην κατηγορηθεί ως προφανής, ρηχή ή περιγραφική. Για μας το παρόν είναι ο κατεξοχήν χώρος της πολιτικής διεκδίκησης και δεν φοβόμαστε μήπως η τέχνη μας είναι εφήμερη και ρηχή καθώς δεν έχουμε την φιλοδοξία μιας ‘υψηλής αισθητικής’ που βλέπει τον κόσμο από μακριά. Το τώρα είναι αιχμηρό αλλά οι πληγές μας ανοίγουν παράθυρα προς έναν διαφορετικό κόσμο.
The celebrations of 2021 came as the culmination of a twenty-year period during which greek nationalism was intensified in public discourse with various shades of blue and white spreading threateningly all around us. From the (pre-crisis) feast of the opening ceremony of the Olympic Games and the anti-immigrant pogroms during the celebrations of Euro 2004 to the (post-crisis) rise of the golden dawn and the recent flashback of the macedonia issue. These phenomena, adorned with the timeless presences of macho patriarchy and orthodox fundamentalism, set an ominous framework for what one could expect from the 200th anniversary of the greek state. What we had not imagined, however, was that the celebrations of 2021 would coincide with a global pandemic and an unimaginable intensification of state violence in greece - as if to say, imagine the aesthetics of the colonel junta meeting a sci-fi dystopia.
Within this context, creative expression is looking for ways to break the bubble of consensus and open up some space in the overall shittiness, so that we can take a breath. Often, art (especially in Greece) avoids talking about the present and prefers to deal with the (supposedly) eternal and an (abstract) timelessness for fear of being accused of being obvious, shallow or descriptive. For us, the present is the ultimate space of political assertion and we are not afraid that our art is ephemeral and shallow as we do not have the ambition of a ‘high aesthetics’ that sees the world from afar. The present is thorny, but our wounds open windows to a different world.
Οι όπερες των ζητιάνων, Νέα Ελλάδα (The Making Of), λαϊκίστικο ορατόριο, 2013
The Beggars' Operas, New Greece (The Making Of), populist oratorio, 2013
Εμπνευσμένο από την καινοτομία του «λαϊκού ορατορίου» που θέσπισε ο Μίκης Θεοδωράκης με το Άξιον Εστί τη δεκαετία του ’60 συνδέοντας τη νεωτερική ποίηση με το λαϊκό τραγούδι, το «λαϊκίστικο ορατόριο» Νέα Ελλάδα (The Making-Of) (2013, ανάθεση του Φεστιβάλ Δημητρίων και της 4ης Μπιενάλε της Αθήνας AGORA με πρόσκληση των ΦΥΤΑ) στηρίζεται στο έργο μιας σύγχρονης ποιήτριας, της Μαρίας Τοπάλη, της οποίας το μιούζικαλ Ο χορός της μεσαίας τάξης (εκδόσεις Οκτώ) αποτελεί την πρώτη ύλη για τη Νέα Ελλάδα, μαζί με κείμενα των Δημήτρη Δημόπουλου, Αλέξανδρου Ευκλείδη και του συνθέτη Χαράλαμπου Γωγιού, σε δραματουργική επεξεργασία της Κατερίνας και της Παναγιώτας Κωνσταντινάκου.
Ακολουθώντας περαιτέρω το ιστορικό παράδειγμα του Θεοδωράκη, το έργο ανταποκρίνεται στο πρόταγμα μιας εποχής που ανέδειξε τον λαϊκισμό σε έννοια-κλειδί για την ερμηνεία της πολιτικής και πολιτιστικής επικαιρότητας, επιδιώκοντας μια καινοτόμο σύνθεση της λόγιας ευρωπαϊκής μουσικής παράδοσης με τον ώριμο καρπό του νεοελληνικού λαϊκισμού. Επιπλέον, η Νέα Ελλάδα αποτελεί τον φόρο τιμής των δημιουργών στα 200 χρόνια από τη γέννηση του Ρίχαρντ Βάγκνερ και τα «21 χρόνια Φοίβος».
Το έργο διαδραματίζεται στο 2030 (δεκαεπτά χρόνια μετά το κλείσιμο των συνόρων) και αποτελεί δραματοποιημένη παρουσίαση της επίσημης ιστορίας του περάσματος από την Παλιά Ελλάδα στην Ολοκληρωτική Δημοκρατία της Νέας Ελλάδας. Κάτι σαν τις τελευταίες ημέρες μιας «δικής μας» Πομπηίας, με θέμα την οικονομική κρίση, την κατάρρευση της πλαστής ευημερίας καθώς και μερικές από τις πιο φορτισμένες όψεις και ιδεολογίες που καθόρισαν το φαντασιακό της μετεμφυλιακής και μεταπολιτευτικής Ελλάδας, όπως τον Θεοδωρακισμό, τον Χατζιδακισμό, την αισθητική της σχολικής εθνικής εορτής, τη ρεμπέτικη αυτολύπηση, την Κραουνακική θρασύτητα, την αισθητικοποίηση του λούμπεν, τα στερεότυπα του σκυλοπόπ και, πάνω απ’ όλα, τις έννοιες της παρακμής, του θανάτου, της αναγέννησης και της μαρκετινίστικης υστερίας γύρω από το re-branding (re-thinking, re-mapping, re-booting, re-making…) του περιούσιου Έθνους.
---
Η εταιρεία μουσικού θεάτρου «Οι όπερες των ζητιάνων» ιδρύθηκε στην Αθήνα το 2002 από τον συνθέτη Χαράλαμπο Γωγιό, τον σκηνογράφο Κωνσταντίνο Ζαμάνη και την υπεύθυνη παραγωγής Γαβριέλλα Τριανταφύλλη με σκοπό την παραγωγή παραστάσεων όπερας και μουσικού θεάτρου χαμηλού κόστους και σύγχρονης αισθητικής.
Σε σαφή αντιπαράθεση με τους αυστηρούς κώδικες του ιδρυματοποιημένου θεάματος που συνήθως γίνεται αντιληπτό με τον όρο «όπερα» και το καθορίζουν οι δογματικές αντιλήψεις, ο γιγαντισμός, το υψηλό κόστος και η τεχνοκρατικοποίηση τόσο της μουσικής όσο και της θεατρικής έκφρασης, «Οι όπερες των ζητιάνων» δραστηριοποιήθηκαν με στόχο τη δημιουργία μιας «μη δογματικής όπερας», που χαρακτηρίζεται από ισοτιμία ανάμεσα στα μουσικά και τα θεατρικά εκφραστικά μέσα, εκλογίκευση της παραγωγικής διαδικασίας, δημοκρατική στόχευση, και ιδεολογική και αισθητική ευελιξία. Φιλοσοφία της εταιρείας ήταν εξαρχής πως το μουσικό θέατρο, κάθε άλλο παρά είδος που οφείλει να παράγεται από, και για, «ειδικούς», αποτελεί τέχνη προσβάσιμη σε κάθε λογής θεατές, εφόσον προσεγγίζεται με τον κατάλληλο τρόπο: ως θέατρο, δηλαδή, και όχι ως «θέαμα».
Από το 2005 μέχρι το 2014, «Οι όπερες των ζητιάνων» παρουσίασαν δεκαοκτώ παραγωγές μουσικού θεάτρου που εκτείνονταν από σύγχρονες αναγνώσεις κλασικών έργων του ρεπερτορίου μέχρι πρώτες εκτελέσεις νέων έργων, και από το πειραματικό μουσικό θέατρο μέχρι την ελληνική οπερέτα και το μιούζικαλ. Ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του κάθε σχεδίου, το μοντέλο παραγωγής κυμάνθηκε από «ορθόδοξες» παραστάσεις με θεσμική υποστήριξη (Φεστιβάλ Αθηνών, Φεστιβάλ Δημητρίων, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) ως «αιρετικά» underground δρώμενα σε συνεργασία με φορείς όπως το State of Sabotage και η Μπιενάλε της Αθήνας σε χώρους όπως BIOS, Knot Gallery, Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, παλιό Χρηματιστήριο Αθηνών και κατάληψη του θεάτρου Εμπρός.
Επιπλέον, η εταιρεία «Οι όπερες των ζητιάνων» έχει συνεργαστεί με διάφορους μουσικούς και θεατρικούς οργανισμούς ανάλογης ιδεολογίας και βεληνεκούς, όπως η Neuköllner Oper, το dissonArt ensemble, το ARTéfacts ensemble, το σύνολο Latinitas Nostra, η ομάδα vasistas κ.ά.
Το παρακάτω zoom βίντεο φτιάχτηκε επί τη ευκαιρία της έκθεσης. Ο Χαράλαμπος Γωγιός και ο Αλέξανδρος Ευκλείδης συζητούν με τον μουσικολόγο Πάρι Κωνσταντινίδη για το έργο.
Inspired by the novelty of the “popular oratorio” introduced by Mikis Theodorakis’s Axion Esti in the 1960s, which connected modernist poetry and popular song, the “populist oratorio” New Greece (The Making-Of) (2013, commissioned by the Dimitria Festival and the 4th Athens Biennale AGORA via FYTA) is based on the work of a contemporary poetess, Maria Topali, whose “musical” The Chorus of the Middle Class forms the core of the material for New Greece, alongside texts by Dimitris Dimopoulos, Alexandros Efklidis and composer Kharálampos Goyós, dramaturgically reworked by Katerina and Panayota Konstantinakou.
Following up on the historical example of Theodorakis, the work responds to the imperative of an age that raised “populism” to a key notion for the hermeneutics of current politics and aesthetics, and attempts an innovative synthesis between European art music and the ripe fruit of modern Greek populism. Furthermore, New Greece constitutes the creators’ hommage to the bicentenary of Richard Wagner’s birth as well as the 21st anniversary since the beginning of the musical career of Greek songwriter Phoebus.
The action of the work takes place in 2030 (17 years after the closing of the Greek border) and consists of a dramatisation of the official history of the transition from Old Greece to the Totalitarian Democracy of New Greece. Something like the last days of “our” Pompeii, focusing on the financial crisis, the collapse of fake prosperity and some of the most loaded aspects and ideologies that determined the imaginary of Greece after the Greek Civil War and the fall of the Regime of the Colonels; such as the cults of Theodorakis and Hadjidakis, the aesthetics of the national(ist) festival, the self-pity associated with the “rebetiko” movement, the brazenness of the Stamatis Kraounakis school of songwriting, the aesthiticisation of the lumpen, the stereotypes of the “skiladiko” song and, above all, the notions of decadence, death and rebirth of the chosen Nation—as well as market hysteria about its re-branding (re-thinking, re-mapping, re-booting, re-making…).
---
The music theatre company “The Beggars' Operas” was founded in 2002 in Athens, Greece by composer Kharálampos Goyós, designer Constantinos Zamanis and production manager Gabriella Triantafyllis, focusing on the production of low-cost opera and music theatre with a modern aesthetic.
In marked contrast to the rigorous coding of the institutionalized spectacle commonly understood as “opera”, which is defined by dogmatic notions, gigantism, high costs and a technocratic approach to both musical and theatrical expression, “The Beggars' Operas” have aimed towards the creation of “non-dogmatic opera”, characterised by equivalence between musical and theatrical expression, rational production processes, democratic targeting, and ideological and aesthetic flexibility. The company’s belief has been that music theatre, rather than a genre made by, and for, “experts” and “connoisseurs”, is an art accessible to all kinds of spectators, provided that it is approached in the right spirit: namely, as theatre, and not as “spectacle”.
From 2005 to 2014, “The Beggars' Operas” presented and co-presented 18 music theatre productions, ranging from contemporary versions of classic repertory pieces to first performances of new works, and from experimental music theatre to Greek operetta and musical. Production models have varied accordingly to the specifics of each project, ranging from “orthodox” productions with institutional support (in collaboration with organisations such as the Athens Festival, the Dimitria Festival, the Orchestra of Colours and the Piraeus Municipal Theatre) to “heretic” underground happenings in conjunction with institutions such as the State of Sabotage and the Athens Biennale in spaces such as BIOS, the Knot Gallery, the Thessaloniki City Hall, the former Athens Stock Exchange and the Embros Theatre occupation in Athens.
Furthermore, “The Beggars' Operas” have collaborated with several musical and theatrical organisations of comparable ideology and range, such as the Neuköllner Oper, the dissonArt ensemble, the ARTéfacts ensemble, the Latinitas Nostra early music ensemble, the vasistas theatre group etc
ξέφρενο αερόστατο, Νέα Οθονοκρατία, video, 2019
frantic aerostat, New Screenocracy, video, 2019
Η “νέα οθονοκρατία” γράφτηκε και γυρίστηκε λίγους μήνες αφότου η μεγάλη δεξιά παράταξη της Ελλάδας, η Νέα Δημοκρατία, ήρθε στην εξουσία το 2019. Ήταν ήδη προφανές πως αυτό που είχε διαφημιστεί μανιωδώς ως μια κεντροδεξιά κυβέρνηση “αρίστων”, ήταν στην πραγματικότητα το σύνηθες ελληνικό μείγμα ανικανότητας, διαφθοράς, θεοκρατίας και εθνικισμού, πασπαλισμένο με μια ιδέα alt-right ηλιθιότητας, ταξικού ελιτισμού, και μερικές ευθέως νεοναζιστικές ιδέες.
Ξαναγυρίζοντας, ενάμιση χρόνο μετά, σε αυτό το λυρικό, δυστοπικό έργο, που περιστρέφεται γύρω από την απάνθρωπη προπαγάνδα των κυβερνητικά ελεγχόμενων ΜΜΕ της χώρας, εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που έχει αλλάξει πολύ αλλά και καθόλου από τότε, πασχίζω χωρίς επιτυχία να βρω κάτι να προσθέσω. Ας μείνει ως έχει, χωρίς συγκείμενο, συγκεκριμένες αναφορές ή περαιτέρω εξηγήσεις. Ως μια ειλικρινής, συναισθηματικά δύσκολη καταγραφή της έναρξης μιας εποχής βαθιάς απελπισίας που αργεί βασανιστικά να παρέλθει· ενός ασταμάτητου θρήνου· και πάνω απ’όλα, μιας οργής που περιμένει, άγνωστο για πόσο ακόμα, υπομονετικά θαμμένη στη σκόνη.
---
Το project “ξέφρενο αερόστατο” αποτελεί, από το 2006 περίπου, την πιο γόνιμη ενασχόληση του Οδυσσέα Γραμματικάκη. Ο Οδυσσέας έχει γεννηθεί και ζει στο Ηράκλειο Κρήτης. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, συνήθως ως συνθέτης και μουσικός, και μερικές φορές ως video artist ή σκηνοθέτης. Τα τελευταία χρόνια τις μουσικές του δουλειές χαρακτηρίζει το αντισυμβατικό παίξιμο των μουσικών οργάνων και η παραγωγή ήχων από καθημερινά αντικείμενα, καθώς και οι επαναλαμβανόμενες φράσεις και μελωδίες. Επί του παρόντος, τον ενδιαφέρει η εξέλιξη της μουσικής ως performance και ο συνδυασμός της με άλλες τέχνες. Επίσης, γράφει λογοτεχνία και ποίηση. Μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους, και αυτή την εποχή ετοιμάζει πυρετωδώς τον 5ο. Διατηρεί ένα website με τις δουλειές του στη διεύθυνση https://franticaerostat.com/
“New screenocracy” was written, composed and filmed a few months after Greece’s major right-wing party, New Democracy, came to power in 2019. It was already evident that what had been relentlessly marketed as a center-right technocratic government of “exquisite people”, was the usual greek mixture of incompetence, corruption, theocracy and nationalism, sprinkled with a bit of alt-right idiocy, class elitism and some pretty straightforward neonazist ideas.
Revisiting, after a year and a half, this lyrical, dystopian work, centered around the inhumane propaganda of the goverment-controlled mass media, encaged in a reality that has changed both so much and not at all, I have been unsuccesfully struggling to come up with something more to add. Let it remain as is, without context, specific references or other explanations. As a honest, emotionally painful record of the beginning of an era of deep desperation that is torturously slow in coming to pass; of a never-ending mourning; and, most of all, of a rage that is patiently waiting, unknown for how long still, buried under the dust.
---
“frantic aerostat” has been Odysseas Grammatikakis’ most productive project since 2006. Odysseas was born and lives in Heraklion, Crete. He has participated in numerous shows and concerts all around Greece, mostly as a composer and musician, but also as a video artist or director. During the past few years, his musical works are characterized by unconventional musical instrument use, the use of everyday objects as sound sources, and repetitive patterns and melodies. He is currently interested in evolving music as a performance art, and in its possible combinations with other arts. He also writes literature and poetry. So far, he has published 4 full albums, and is currently working on the 5th. He maintains a website with his works at https://franticaerostat.com/en/
Πάνος Μπαλωμένος, Συνθέσεις, υδατογραφία και μολύβι σε χαρτί, 2017
Panos Balomenos, Compositions, watercolours and pencil on paper, 2017
Η σειρά με τίτλο Συνθέσεις αποτελείται από 7 ζωγραφικά έργα και πραγματεύεται φανταστικές ερωτικές περιπτύξεις εκπροσώπων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο σκοπός των έργων είναι να υπογραμμιστεί η σημασία τους δικαιώματος στην ελεύθερη ερωτική έκφραση που όλοι οι άνθρωποι έχουν από την φύση τους, συμπεριλαμβανομένων και των κληρικών.
---
Πάνος Μπαλωμένος (1976, Αθήνα) ζει και εργάζεται μεταξύ Ελσίνκι και Αθήνας.
Έχει λάβει πτυχίο BFA στη ζωγραφική από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μιλάνου, Ιταλία (Accademia di Belle Arti di Brera), πτυχίο BFA στη γλυπτική από την Κρατική Σχολή Καλών Τεχνών της Φρανκφούρτης, Γερμανία (Städelschule) και μεταπτυχιακό MFA από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ελσίνκι, Φινλανδία (Kuvataideakatemia).
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε διάφορες γκαλερί, μουσεία, πολιτιστικά και ιδιωτικά ιδρύματα μεταξύ των οποίων, στο Skulptur Project του Μύνστερ, Γερμανία (2003), στο Lunds Konsthall στο Λούντ, Σουηδία (2005), στο μουσείο Wäinö Aaltonen στο Τούρκου, Φινλανδία (2005), στο Platform Garanti στην Κωνσταντινούπολη, Τουρκία (2006), στο Vienna International Apartment στις Βρυξέλλες, Βέλγιο (2007 και 2010), στο Intstituto Camões στη Λισαβόνα, Πορτογαλία (2008), στο Μουσείο Baluarte Dela Candelaria στο Κάντιθ, Ισπανία (2008), στο Μουσείο Design του Ελσίνκι, Φινλανδία (2011), στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2014), στην ArtAthina (2014-2016), στο Ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως στην Άνδρο (2016) στο Museum of Applied Arts στο Βελιγράδι, Σερβία (2016), στην γκαλερί ARTag στο Ελσίνκι, Φινλανδία (2018), στην Saw Gallery στην Οττάβα, Καναδά (2019), στην γκαλερί Myymälä2 στο Ελσίνκι, Φινλανδία (2019) και στον εκθεσιακό χώρο του hasan&partners στο Ελσίνκι, Φινλανδία (2020), όπου παρουσίασε την τελευταία του ατομική έκθεση.
Πρόσφατες δημοσιεύσεις στο περιοδικό εντροπία (τεύχος 16 – Νοέμβριος 2020), στην επετειακή έκδοση του περιοδικού ΚΡΑΞΙΜΟ (2020), στο περιοδικό HB magazine (Καναδάς, Ιούνιος 2019), καθώς επίσης και στις εφημερίδες Καθημερινή (30.7.2016), Εφημερίδα των συντακτών (27.7.2016), Aamulehti (Φινλανδία, 7.7.2015) και στα περιοδικά Tiede & Edistys (Φινλανδία, τεύχος 4, 2015) και Soul (Θεσσαλονίκη, τεύχος 6, 2014).
Το έτος 2017 η καλλιτεχνική του δουλειά είχε την οικονομική υποστήριξη του Φινλανδικού Ιδρύματος Kone Foundation και το 2019 από το Κέντρο προώθησης τεχνών της Φινλανδίας.
Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ιταλία, Φινλανδία, Δανία, Γερμανία, Σουηδία και Ελλάδα.
The series of works entitled Compositions consists of 7 paintings, where representatives of the Greek Orthodox Church are involved into imaginary erotic encounters. The purpose of the work is to underline the importance of the fundamental right to free sexual expression, which is natural for all human beings, including this religious institution.
---
Panos Balomenos (1976 Athens, Greece) lives and works in Helsinki, Finland and Athens, Greece.
He holds a BFA in painting from the Academy of Fine Arts of Brera in Milan, Italy (Accademia di Belle Arti di Brera), a BFA in sculpture from the State School of Fine Arts in Frankfurt, Germany (Städelschule) and a MFA from the Academy of Fine Arts of Helsinki, Finland (Kuvataideakatemia).
His work has been shown in gallery spaces, museums, cultural institutions, private and public foundations including, Skulptur Project in Münster, Germany (2003), Lunds Konsthall, Lund, Sweden (2005), Wäinö Aaltonen Museum, Turku, Finland (2005), Platform Garantí, Istanbul, Turkey (2006), Vienna International Apartment, Brussels, Belgium (2007 and 2010), Camões Institute, Lisbon, Portugal (2008), Museo Baluarte dela Candelaria, Cádiz, Spain (2008), Design Museum, Helsinki, Finland (2011), Center for Contemporary Art in Thessaloniki, Greece (2014), Art-Athina, Athens, Greece (2014-2016), Kydoniefs Foundation, Andros, Greece (2016), Museum of Applied Arts, Belgrade, Serbia (2016), ARTag Gallery, Helsinki, Finland (2018), Saw Gallery, Ottawa, Canada (2019), Myymälä2, Helsinki, Finland (2019) and hasan&partners, Helsinki, Finland, where he presented his last solo show (2020).
His work has been published in newspapers and magazines including, Entropia magazine (Cyprus, No 16 – November 2020), the anniversary edition of KRAXIMO magazine (Greece, 2020), HB magazine (Kanada, June 2019), Kathimerini (30.7.2016), EFSYN (27.7.2016), Aamulehti (Finland, 7.7.2015), Tiede & Edistys (Finland, No4 – 2015), Soul (Greece, No 6 – 2014).
In 2017 his artistic work was supported by the Finnish Kone Foundation and in 2019 by the Arts Promotion Centre of Finland.
His works are in public and private collection in Italy, Finland, Denmark, Germany, Sweden and Greece.
ΦΥΤΑ & Αστερω Κ, Γονίδιο της Βλακείας, βίντεο, 2013
FYTA & Astero K, Genes of Stupidity, video, 2013
Παίζοντας με τα εθνικιστικά κλισέ της υποτιθέμενης φυλετικής ανωτερότητας των ελλήνων αλλά και την γενικευμένη ιντερνετική συνομωσιομανία, τα ΦΥΤΑ παρουσιάζουν μια υποτιθέμενη έρευνα που συσχέτιζε την βλακεία με ένα συγκεκριμένο γονίδιο του ελληνικού πληθυσμού. Η έρευνα εμφανίστηκε ως κομμάτι ενός γενετικού ερευνητικού project μεγάλου αγγλικού πανεπιστημίου καθώς θέλαμε να ασκήσουμε και μια κριτική στους επιστημονικούς λόγους που χτίζουν ψυχοκοινωνικές αναλύσεις πάνω σε αμφιλεγόμενα γενετικά στοιχεία. Παρά την εξωφρενικά αφελή αρχική θέση που ήθελε τους 'έλληνες' να υστερούν νοητικά εξαιτίας ενός γονιδιακού προβλήματος και παρά την ελάχιστη προσπάθεια στο να είναι το βίντεο τυπικά 'ρεαλιστικό', μέσα σε λίγες μόνο ώρες έγινε viral, με χιλιάδες αναδημοσιεύσεις και αναπαραγωγή από ακροδεξιά (και όχι μόνο) μπλογκς.
Τα εκατοντάδες υβριστικά σχόλια στο youtube αγνοώντας τελείως τον εμφανή τρολ χαρακτήρα του βίντεο (κάτι που μπορούσε να διασταυρωθεί με ένα google search αν όχι με την κοινή λογική) προτιμούσαν να χτίζουν μια ολόκληρη συνομωσία γύρω απ'τις προθέσεις σκοτεινών ξένων δυνάμεων που έχουν ως στόχο την εξόντωση του ελληνισμού. Σοκαριστικό ήταν πως η κατακραυγή της έρευνας περιελάμβανε εκτός από την ακροδεξιά κριτική (πού επικεντρωνόταν στην αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα της ελληνικής φυλής) και σχόλια προερχόμενα από φαινομενικά αριστερής ιδεολογίας άτομα που αποκαλούσαν τους 'ερευνητές' φασίστες και βλέπαν στις προθέσεις της έρευνας την δικαιολόγηση των μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν στην ελλάδα από την τρόικα.
Playing with nationalist cliches of the alleged racial superiority of greeks but also a generalised web conspiracy-mania, FYTA present an imaginary study correlating stupidity with a particular gene of the greek population. The research appeared as part of a genetic project of a large English university, as we also wanted to pose a question on scientific discourse that builds psychosocial analyses on controversial genetic data. Despite the ridiculously naive initial position that suggests that ‘greeks' fall behind mentally because of a gene problem and despite the minimal effort so that the video looks reasonably ‘realistic,' in a few hours it became viral, with thousands of reposts and playbacks by extreme right-wing (and not only) blogs.
The hundreds of abusive comments on youtube completely ignoring the obvious troll-ish character of the video (which could be double-checked with a google search if not common sense) preferred to build an entire conspiracy surrounding the dark intentions of foreign powers who seek the elimination of Hellenism. What was particularly shocking was that the outcry against the research included apart from the right-wing criticism (which focused on the indisputable superiority of the greek race) also comments from people of a seemingly left ideology who called 'researchers' fascists and saw the intentions of the research as justifications for the austerity measures imposed on greece by the Troika.
Veronique Tromokratisch, 200 χρόνια Βερονίκ, βίντεο, 2021
Veronique Tromokratisch, 200 hundred years of Veronique, video, 2021
Η Βερονικ μας προσκαλεί σε μια απολύτως προσωπική ξενάγηση σε ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο δωματίου. Μέσα από έναν ψυχαναλυτικό οργασμό αυτοσχεδιασμών, το ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο εκρήγνυται και η Βερονίκ μας ξεναγεί στα συντρίμμια του: σκουπίδια, θραύσματα, οικογενειακές αναμνήσεις, αποκαΐδια εθνικών αφηγήσεων. Η Βερονικ γιορτάζει τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση κάνοντας έρωτα με απορρίμματα, αποδομώντας σχολικά ποιήματα και πέφτοντας σε μια έκσταση / εξορκισμό μιας πατρικής φιγούρας που είναι ταυτόχρονα τυρανική και απούσα - ένα φάντασμα που αποτελεί φαντασίωση και πηγή τρόμου. Το έθνος περνάει μέσα από το τραύμα της οικογένειας και τα σκουπίδια γίνονται οι μόνοι σύμμαχοι απέναντι στις αβάσταχτες επιταγές της κανονικότητας.
---
Veronique Tromokratisch // γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη εξόριστων καλλιτεχνών // 1983 // INDIGO KID // επιθυμία και τραύμα της μητέρας να γίνει καλλιτέχνης // "weirdo / queer / genius / freak" // της αρέσει η ποιητική αποδόμηση και οι εσωτερικές επαναστάσεις // καλιαρντή // ποπ αρτ // σαχλαμαρίτσες // αυτοκαταστροφική φτωχοκαλλιτέχνιδα // τρομοκράτισα της μόδας // κάποτε μελέτησε αρχιτεκτονική τοπίου // εραστ@ // avant bitch // πρώην άνθρωπος // ζωγράφα, ποιητού, ιέρεια και πόρνη // διδυμάκι // εξπέρ στο μαγείρεμα λεμονόχορτου
Veronique invites us to a completely personal tour of a post-apocalyptic room landscape. Through a psychoanalytic orgasm of improvisations, the Greek collective unconscious explodes and Veronique guides us in its ruins: rubbish, fragments, family memories, remnants of national narratives. Veronique celebrates the 200th anniversary of the greek Revolution by making love to trash, deconstructing school poems and falling into an ecstasy / exorcism of a paternal figure who is both tyrannical and absent - a ghost that is a fantasy and a source of horror. The nation goes through the trauma of family and the rubbish becomes the only ally against the unbearable demands of normativity.
---
Veronique Tromokratisch // born in a small town of exiled artists // 1983 // INDIGO KID // mother's wish and trauma to be an artist // school teachers said: "weirdo/queer/genius/freak" // into poetic deconstruction and inner revolutions // camp // pop art // humour // self-destructive outsider art pauper // (anti-?)performer and queer fashion terrorist // once upon a time studied landscape architecture // lover // avant bitch // former human being // paintress, poet, priestess and slut // gemini // expert cook of lemongrass
Μεταθεοδοσία, Screensaver 2015-09-15 17.20.18, βίντεο, 2020
Metatheodosia, Screensaver 2015-09-15 17.20.18, video, 2020
Password: 200xronia (ακατάλληλο κάτω των 18)
Οι περιπέτειες της Μεταθεοδοσίας με τον μπαμπά της συνεχίζονται. Μια βαθειά (ή όχι και τόσο) ματιά στα κρυφά μυστικά μέσα στο μυαλό ενός μέσου πατέρα στην σύγχρονη ελλάδα. Η Μεταθεοδοσία μαθαίνει πολλά για τον πατέρα της, κρυφοκοιτώντας την τυχαία συλλογή του από τις αγαπημένες του εικόνες στην προφύλαξη οθόνης του, με συνοδεία της αγαπημένης του μουσικής. Μια γεύση της δυστοπίας αλλά και της ανθρώπινης πλευράς, καθώς και της σεξουαλικότητας που είναι κωδικοποιημένη μέσα στην αρρενωπότητα ενός ατόμου που κατά τ’ άλλα είναι απότομο, μισανθρωπικό και απρόσιτο.
---
Η Μεταθεοδοσία δημιουργεί κολάζ από ήχους, εικόνες και σωματικές εμπειρίες που συλλέγει από την ελληνική πραγματικότητα και τα προβάλλει πάνω της. Πεδία στα οποία κινείται είναι η οικογένεια, η παράδοση και η θρησκεία, τα οποία φιλτράρει μέσα από το δικό της σώμα και τα κερνάει πάνω σε δίσκο. Εσείς θα πάρετε μια λιχουδιά;
Άλλα έργα της είναι: Daddy Knows (2013/2018), Conceal/Reveal (2017), Σεμέν (2016), Copper Crush (2016)
Password: 200xronia (video is 18+)
An insight to the deepest (or maybe not so deep) secrets inside the mind of an average dad in contemporary greece. Metatheodosia learns so much about her father, peeking into his random selection of favourite images on his screensaver, accompanied by his favourite music. A taste of dystopia but also of the humanism and sexuality encoded in the masculinity of a person otherwise gruff, misanthropical, inaccessible.
---
Metatheodosia creates collages from sounds, images and embodied experience that she collects from greek reality and projects on herself. She moves around the fields of family, tradition and religion, which she filters through her own body and serves them on a platter. May we offer you a treat?
Her previous work includes: Daddy Knows (2013/2018), Conceal/Reveal (2017), Semén (2016), Copper Crush (2016)
Coocoolili, 200 Χρόνια Πατρίδα, τραγούδι & βίντεο, 2021
Coocoolili, 200 Years of Homeland, song & video, 2021
Η κολλεκτίβα μουσικής performance Coocoolili, μέσα από ένα οπτικοακουστικό όργιο αποφάσισε να διερευνήσει – με απολλώνια και διονυσιακά μέσα – τη λέξη και την έννοια της «πατρίδας», μιας και φαίνεται να είναι πολύ στη μόδα τα τελευταία 200 χρόνια και το Coocoolili, ως γνωστόν, λατρεύει τη μόδα. Ετυμολογικά, η λέξη πατρίδα προέρχεται από τη λέξη πατέρας, άρα κυριολεκτικά σημαίνει η γη των πατέρων μας. Σύμφωνα με αυτό, όλα τα μέλη του Coocoolili είναι περήφανα ελληνόπουλα – χωρίς να υπονοείται κάτι εδώ για τις μαμάδες τους αφού έτσι κι αλλιώς «μητρίδα» δεν υπάρχει άρα δεν έχουν καμία σημασία. Μορφολογικά, μια πατρίδα μπορεί να είναι από διάφορα υλικά (π.χ. πλαστικό, νερό, χρυσάφι, αέρα κοπανιστό, λάσπες, ατσάλι, λαχανοντολμάδες κλπ). Η πατρίδα που εξετάστηκε μέσα από το έργο «200 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» είναι φτιαγμένη κυρίως από μάρμαρο. Το μάρμαρο διακρίνεται για την ακαταμάχητη λευκότητά του (σύμβολο της αγνότητας), αν και, βεβαίως, χωρίς την κατάλληλη φροντίδα τείνει πολύ αργά και πολύ σταθερά να κιτρινίζει – ακόμη και να μαυρίζει – και να φαίνεται αρκετά βρωμερό και σιχαμένο. Όμως εκτός από την κιτρινίλα (την οποία αρκετοί βρίσκουν μάλιστα χαριτωμένα vintage), το μάρμαρο είναι ανθεκτικότατο και δύσκολα αλλοιώνεται από το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Τρανά παραδείγματα, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, το (μαρμάρινο) κάποιο-Άγαλμά-που-μ’είδε του Πουλόπουλου, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς κλπ. Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν πως αυτή η πατρίδα από μάρμαρο, ΚΑΙ έχει κιτρινίσει ΚΑΙ δεν αλλοιώνεται με τίποτα, ό,τι κι αν περάσει από πάνω της, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να παραμείνει αναλλοίωτα κιτρινισμένη στους αιώνες των αιώνων (κι εμείς αυτό δεν το βρίσκουμε χαριτωμένα vintage). Ναι, δεν το κρύβουμε πως πολλές φορές καβαλήσαμε το Eurostar από το Λονδίνο όπου έχουμε ξενιτευτεί, μόνο και μόνο για να επισκεφθούμε τη θεσπέσια Αφροδίτη της Μήλου στο Λούβρο. Είμαστε φαν του μαρμάρου, άλλωστε το βίντεό μας γυρίστηκε αποκλειστικά σε αρχαιοελληνικές τοποθεσίες του Λονδίνου (Καρυάτιδες του Southwark, Ζάλογγο του Surrey Quays, Θερμοπύλες του Stave Hill κλπ), όπου ψάξαμε να βρούμε τη μαρμάρινη πεμπτουσία της πατρίδας κάτω από τα κιτρινισμένα και μαυρισμένα δακτυλικά αποτυπώματα που άφησαν επάνω στο άχραντο κορμί της οι αιώνες. Όμως η πατρίδα από μάρμαρο που αντικρύζουμε σήμερα μοιάζει περισσότερο μαρμαρωμένη παρά μαρμάρινη. Λίγο σαν το μαρμαρωμένο κεφάλι της Μέδουσας που είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη κι έφριξε. Ή σαν το μαρμαρωμένο χαμόγελο της Γιάννας.
CREDITS: Στίχοι&Mουσική: Αντριάνα Μίνου Κάμερα: Lea Riggi Πρωταγωνιστούν: Άρτεμις Ιγνατίδου, Αλέξης Ιωάννου, Λουκάλι, Αντριάνα Μίνου, Lea Riggi, Νίκος Σταυλάς, Πάρλα Στελλαβάντζα, Γιάννης Σωτηρίου
COOCOOLILI INFO: https://coocoolili.wordpress.com/ https://www.facebook.com/coocoolili/
Music performance collective, Coocoolili, through an audiovisual orgy, decided to investigate – by Apollonian and Dionysian means – the word and concept of “patrida” (=homeland), since it seems to be very much in fashion for the past 200 years and Coocoolili, as is widely known, adore fashion. Etymologically, the word patrida comes from the word pateras (=father), literally meaning the land of our fathers. According to this, all the members of Coocoolili are proud offspring of Greece – without this implying anything about their mothers, since there is no “mitrida” (from “mitera”=mother) so they don’t matter at all anyway. Morphologically, a patrida may be made of various materials (e.g. plastic, water, gold, thin air, mud, steel, dolmas etc.). The patrida examined through the work “200 YEARS OF PATRIDA” is mostly made of marble. Marble is renowned for its irresistible whiteness (a symbol of purity), even though, of course, lacking the necessary care, it tends to - very slowly and very steadily – turn yellow (or even black) and look quite filthy and disgusting. However, apart from the yellowness (often regarded by some as gracefully vintage), marble is exceptionally resilient and very hard to be altered by the ruthless passage of time. Grand examples include the Parthenon Marbles, the (marble) Statue-that-saw-me by Poulopoulos, the Marbled King etc. We realized that not only has this marble patrida turned yellow but it is also impossible to alter, no matter what is happening around it, so there is a risk of it remaining unalterably yellow in centuries to come (and we don’t find this gracefully vintage). Yes, we must admit that we have often ridden the Eurostar from London, where we have migrated, to visit the exquisite Venus de Milo at the Louvre; we are marble-fans. After all, our video was exclusively shot in ancient Greek locations in London (Caryatids of Southwark, Zaloggo of Surrey Quays, Thermopylae of Stave Hill etc.), where we seek the marble quintessence of patrida beneath the yellow and black fingerprints left on its holly body by the centuries. But the marble patrida we behold today seems more petrified rather than marble. A bit like the petrified head of Medusa, who freaked out upon seeing her face in the mirror; or like Yanna’s petrified (/petrifying) smile.
CREDITS: Music&Lyrics: Andriana Minou Camera: Lea Riggi Starring: Artemis Ignatidou, Alex Ioannou, Loukali, Andriana Minou, Lea Riggi, John Sotiriou, Nikos Stavlas, Parla Stellavantza
COOCOOLILI INFO:
https://coocoolili.wordpress.com/ https://www.facebook.com/coocoolili/
Μετέχνιο, Τόπων Μύστες, βίντεο, 2011
Metexnio, Topon Mystes (The Initiated of Lands), video, 2011
Στο ντοκιμανταίρ αυτό, παρακολουθούμε τις πορείες τριών φαινομενικά διαφορετικών ανθρώπων που τους ενώνει συμπαντικά η ίδια ανάγκη. Είναι η ανάγκη να ανοίξουν περάσματα προς το θείο και αυτήν ακριβώς επιχειρούν να κοινωνήσουν μέσω του ντοκιμανταίρ σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η αναζήτησή τους θα τους φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με την πνευματική τους υπόσταση. Θα τους παρασύρει στη δίνη της μυσταγωγίας. Εκεί όπου χορεύεις με το χάρο αντάμα και γίνεσαι αδερφός του. Εκεί όπου μόνο ο αγνός γίνεται αρχηγός στο πανηγύρι, γιατί μόνος αυτός μπορεί να αντέξει τον πόνο του, μόνος αυτός μπορεί να γυρίσει πίσω καλλίτερος.
Οι "Μύστες" της ιστορίας αυτής, έρχονται ο καθένας από τους χρόνους και τα βιώματά του να μας μιλήσουν για την αλήθεια τους. Μα δεν τη λένε ολάκερη. Κι εδώ έρχεται η μαεστρία του Τάσσου Σώντερς να συμπληρώσει αυτό που δεν λέγεται. Τίθεται έτσι στο θεατή - κοινωνό της μυσταγωγίας - το αρχαίο ερώτημα: Μήπως όταν προσπαθούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας ψηλά, εκεί ίσως όπου δεν φτάνει, καταφέρνουμε τελικά να δούμε μέσα μας (σύμφωνα και με την Ντορντονική διαδοχή "Θεός - Άνθρωπος - Θεάνθρωπος");
Αντί για απάντηση ο Σώντερς αφήνει τις υπέροχες εικόνες της φύσης, των "Τόπων" όπου το θαύμα συντελείται, να πουν τη δική τους αλήθεια. Να φανερώσουν το καλά κρυμμένο μυστικό τους. Θεός και Άνθρωπος. Ουρανός και Γη. Το αέναο πάντρεμα των δύο υποστάσεων της ζωής είναι αυτό που θα μας διαφεύγει, όσο δεν προσπαθούμε, όπως οι τρεις αντι-ήρωες της ταινίας να κοιτάξουμε τον αντεστραμμένο καθρέφτη κατάματα. Σωτήρη, Μάρκο, Γιώργο... αυτή η ταινία είναι για σας...
In this documentary, we follow the paths of three seemingly different people who are universally united by the same need. It is the need to open passages to the divine and this is exactly what they wish to communicate through this documentary to the whole world.
Their search will bring them face to face with their spiritual existence. It will sweep them into the vortex of mysticism. Into a place where one dances with the Grim Reaper and becomes his brother. Where only the purest can become the leader of the fest, because it is he and only he that can bear his own pain, returning a better man.
Each of the “Initiated” of this story, brings along their era and experiences in order to share their truth. But the whole truth is not quite there. And at this juncture, the mastery of director Tassos Saunders completes what is not said. This begs the viewer - a communicator of the ritual - the ancient question: Is it possible that, when we try to turn our gaze up, to the unreachable, it is then that we manage to look at our own selves? (according to the Dordonian succession "God - Man - Godman")
Instead of providing an answer, Saunders lets the wonderful images of nature, of the "Places" where the miracle takes place, tell their own truth. They reveal their well-hidden secret. God and Man. Heaven and Earth. The perpetual marriage of the two beings of life is what will always escape, if we do not try, just like the three anti-heroes of the film, to look in the inverted mirror. Sotiris, Marcos, Giorgos ... this movie is for you ...
Βασίλης Βλασταρας, Το Χρυσό Σημειωματάριο, επεξεργασμένα σχέδια, 2021
Vassilis Vlastaras, The Golden Notebook, digitally processed drawings, 2021
Fessi project, 200, kessedaki and greek yogurt, yiaourtaki, filotimo, yiro me pita, kassato me original greek coffee. Kalimera!
---
Ο Βασίλης Βλασταράς είναι Ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Άργος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Fessi project, 200, kessedaki and greek yogurt, yiaourtaki, filotimo, yiro me pita, kassato me original greek coffee. Kalimera!
---
Vassilis Vlastaras is a visual artist. Born in Argos, Greece. Lives and works in Athens, Greece.
MaYo, Εθνικός Ύμνος, βίντεο, 2021
MaYo, National Anthem, video, 2021
Μέσα σε ένα BDSM σκηνικό, ο τηλεοπτικός διάλογος ανάμεσα στην περφορμερ Τζούλια Αλεξανδράτου και την τραγουδίστρια (και εννοιολογική καλλιτέχνη) Έφη Θώδη μεταμορφώνεται σε σχόλιο πάνω στην ελληνική ταυτότητα. Η ηρωίδα του βίντεο, φιμωμένη με μια ελληνική σημαία μας κοιτά νωχελικά ενώ κάπου στο βάθος παίζει μια ξεχασμένη τηλεόραση. Στο ηχητικό απόσπασμα το κλαρίνο σεξουαλικοποιείται από την Τζούλια και γίνεται συνώνυμο του εθνικού ιδεώδους από την Έφη. Στο τέλος του βίντεο μαθαίνουμε ότι για την Έφη Θώδη ο πραγματικός εθνικός ύμνος δεν είναι ο ‘ύμνος εις την ελευθερία’ αλλά το δημοφιλές τραγούδι της ‘γλύκα γλύκα΄ - και αυτό είναι ταυτόχρονα βλάσφημο, αλλά και η απόλυτη επιβεβαίωση του τι είναι η ελλάδα.
In a BDSM scenery, the TV dialogue between performer Julia Alexandratou and singer (and conceptual artist) Efi Thodi is transformed into a commentary on greek identity. The heroine of the video, gagged with a Greek flag, looks at us indolently, while somewhere in the background a forgotten TV is on. In the audio excerpt, the clarinet is sexualised by Julia and becomes synonymous with a national ideal by Efi. At the end of the video we learn that for Efi Thodi the real national anthem is not the greek ‘anthem to freedom’ but her popular song ‘Sweetly sweetly΄ - and this is both blasphemous and also the absolute confirmation of what greece is.
Ανθή Κουγιά & Λία Σμαράγδα (feat Nina Naï), ΑΤΟΥ, βιντεο, 2021
Anthi Kougia & Lia Smaragda (feat Nina Naï), Top Trumps, video, 2021
Η Ανθή και η Λία χαλαρώνουν παίρνοντας το μπάνιο τους και ξαναζούν ηρωικές στιγμές / Και η Νίνα Νάϊ σφυρίζει
κλέφτικα
---
Οι Λία Σμαράγδα και Ανθή Κουγιά δεν είναι καλλιτέχνιδες.
Ακουλουθήστε τες εδω: https://liasmaragda.art http://anthikougia.wordpress.com
Η Nina Naï είναι drag performer και κλασική βαρίτονος. Περισσότερες πληροφορίες για τη δουλειά της και βιογραφικο εδω: http://thedragbaritone.com
Anthi & Lia are chilling in their bathtub and re-visiting heroic moments / Special guest Nina Nai is singing in rebellion
---
Lia Smaragda & Anthi Kougia are not artists. Follow them on zero fans : https://liasmaragda.art http://anthikougia.wordpress.com
Nina Naï is a drag performer and a classically trained operatic baritone. More stuff on her work and bio on: http://thedragbaritone.com/
Η Κυβέρνηση, Με Λένε Μιχάλη, τραγούδι/bandcamp, 2020
The Government, My Name is Michalis, song/bandcamp, 2020
Λίγο μετά την ανακοίνωση αυτής της έκθεσης, τα ΦΥΤΑ έλαβαν ένα ανώνυμο email με αυτό το λινκ. Παραθέτουμε εδώ το έργο με τα λόγια του δημιουργού του:
"Μετά από 38 χρόνια στο μετερίζι της πολιτικής, ένιωσα πως ήρθε πια η ώρα να μοιραστώ με τον πολίτη τις μελωδίες και τις λέξεις που ανέκαθεν φτερουγίζανε μέσα μου. Το παρόν τραγούδι είναι το πρώτο βήμα ενός οδοιπορικού με αφετηρία τα βάθη της ψυχής μου και προορισμό την καρδιά του πολίτη."
- Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (Αθήνα, Δεκέμβρης 2020)
Shortly after the announcement of this exhibition, FYTA received an anonymous email with this link. We present the work supported by the words of its creator:
"After 38 years in politics, I felt it was time to share with the citizens the melodies and words that have always fluttered inside me. This song is the first step of a journey starting from the depths of my soul and aiming at the heart of the citizen."
- Michalis Chrysochoidis (Athens, December 2020)