Δωμάτιο 2: Το (Απαίσιο) Παρόν
The fitness facility for all of your needs
Room 2: The (Hideous) Present
Οι εορτασμοί του 2021 ήρθαν ως αποκορύφωμα μιας εικοσαετίας κατά την οποία ο ελληνικός εθνικισμός εντάθηκε στο δημόσιο λόγο με διάφορες αποχρώσεις το γαλανόλευκου να εξαπλώνονται απειλητικά παντού γύρω μας. Από την (προ-κρίσης) πανδαισία της τελετής έναρξης των ολυμπιακών αγώνων και τα πογκρόμ στους εορτασμούς του Euro 2004 στην (μετά-κρίσης) άνοδο της χρυσής αυγής και το πρόσφατο φλαςμπακ του μακεδονικού. Αυτά, διανθισμένα με τις διαχρονικές παρουσίες της μάτσο ενθοπατριαρχίας και του ορθόδοξου φονταμενταλισμού, στήσαν ένα δυσοίωνο πλαίσιο για το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από την επέτειο των 200 χρόνων του ελληνικού κράτους. Αυτό που δεν είχαμε φανταστεί ήταν όμως ότι οι εορτασμοί του 2021 θα συνέπεφταν με μια παγκόσμια πανδημία και με μια αδιανόητη εντατικοποίηση κρατικής βίας στον ελλαδικό χώρο - σαν να λέμε η αισθητική της χούντας των συνταγματαρχών συναντά sci-fi δυστοπία.
Σ’ αυτό το συγκείμενο, η δημιουργική έκφραση ψάχνει τρόπους να σπάσει την φούσκα της συναίνεσης και να ανοίξει χώρο μέσα στα σκατά μήπως και πάρουμε λίγη ανάσα. Συχνά η τέχνη (ειδικά στον ελλαδικό χώρο) αποφεύγει να μιλάει για το παρόν και προτιμάει να μιλάει για το (υποτιθέμενα) προαιώνιο και το (αφηρημένα) διαχρονικό από φόβο μην κατηγορηθεί ως προφανής, ρηχή ή περιγραφική. Για μας το παρόν είναι ο κατεξοχήν χώρος της πολιτικής διεκδίκησης και δεν φοβόμαστε μήπως η τέχνη μας είναι εφήμερη και ρηχή καθώς δεν έχουμε την φιλοδοξία μιας ‘υψηλής αισθητικής’ που βλέπει τον κόσμο από μακριά. Το τώρα είναι αιχμηρό αλλά οι πληγές μας ανοίγουν παράθυρα προς έναν διαφορετικό κόσμο.
The celebrations of 2021 came as the culmination of a twenty-year period during which greek nationalism was intensified in public discourse with various shades of blue and white spreading threateningly all around us. From the (pre-crisis) feast of the opening ceremony of the Olympic Games and the anti-immigrant pogroms during the celebrations of Euro 2004 to the (post-crisis) rise of the golden dawn and the recent flashback of the macedonia issue. These phenomena, adorned with the timeless presences of macho patriarchy and orthodox fundamentalism, set an ominous framework for what one could expect from the 200th anniversary of the greek state. What we had not imagined, however, was that the celebrations of 2021 would coincide with a global pandemic and an unimaginable intensification of state violence in greece - as if to say, imagine the aesthetics of the colonel junta meeting a sci-fi dystopia.
Within this context, creative expression is looking for ways to break the bubble of consensus and open up some space in the overall shittiness, so that we can take a breath. Often, art (especially in Greece) avoids talking about the present and prefers to deal with the (supposedly) eternal and an (abstract) timelessness for fear of being accused of being obvious, shallow or descriptive. For us, the present is the ultimate space of political assertion and we are not afraid that our art is ephemeral and shallow as we do not have the ambition of a ‘high aesthetics’ that sees the world from afar. The present is thorny, but our wounds open windows to a different world.
Οι όπερες των ζητιάνων, Νέα Ελλάδα (The Making Of), λαϊκίστικο ορατόριο, 2013
The Beggars' Operas, New Greece (The Making Of), populist oratorio, 2013
Εμπνευσμένο από την καινοτομία του «λαϊκού ορατορίου» που θέσπισε ο Μίκης Θεοδωράκης με το Άξιον Εστί τη δεκαετία του ’60 συνδέοντας τη νεωτερική ποίηση με το λαϊκό τραγούδι, το «λαϊκίστικο ορατόριο» Νέα Ελλάδα (The Making-Of) (2013, ανάθεση του Φεστιβάλ Δημητρίων και της 4ης Μπιενάλε της Αθήνας AGORA με πρόσκληση των ΦΥΤΑ) στηρίζεται στο έργο μιας σύγχρονης ποιήτριας, της Μαρίας Τοπάλη, της οποίας το μιούζικαλ Ο χορός της μεσαίας τάξης (εκδόσεις Οκτώ) αποτελεί την πρώτη ύλη για τη Νέα Ελλάδα, μαζί με κείμενα των Δημήτρη Δημόπουλου, Αλέξανδρου Ευκλείδη και του συνθέτη Χαράλαμπου Γωγιού, σε δραματουργική επεξεργασία της Κατερίνας και της Παναγιώτας Κωνσταντινάκου.
Ακολουθώντας περαιτέρω το ιστορικό παράδειγμα του Θεοδωράκη, το έργο ανταποκρίνεται στο πρόταγμα μιας εποχής που ανέδειξε τον λαϊκισμό σε έννοια-κλειδί για την ερμηνεία της πολιτικής και πολιτιστικής επικαιρότητας, επιδιώκοντας μια καινοτόμο σύνθεση της λόγιας ευρωπαϊκής μουσικής παράδοσης με τον ώριμο καρπό του νεοελληνικού λαϊκισμού. Επιπλέον, η Νέα Ελλάδα αποτελεί τον φόρο τιμής των δημιουργών στα 200 χρόνια από τη γέννηση του Ρίχαρντ Βάγκνερ και τα «21 χρόνια Φοίβος».
Το έργο διαδραματίζεται στο 2030 (δεκαεπτά χρόνια μετά το κλείσιμο των συνόρων) και αποτελεί δραματοποιημένη παρουσίαση της επίσημης ιστορίας του περάσματος από την Παλιά Ελλάδα στην Ολοκληρωτική Δημοκρατία της Νέας Ελλάδας. Κάτι σαν τις τελευταίες ημέρες μιας «δικής μας» Πομπηίας, με θέμα την οικονομική κρίση, την κατάρρευση της πλαστής ευημερίας καθώς και μερικές από τις πιο φορτισμένες όψεις και ιδεολογίες που καθόρισαν το φαντασιακό της μετεμφυλιακής και μεταπολιτευτικής Ελλάδας, όπως τον Θεοδωρακισμό, τον Χατζιδακισμό, την αισθητική της σχολικής εθνικής εορτής, τη ρεμπέτικη αυτολύπηση, την Κραουνακική θρασύτητα, την αισθητικοποίηση του λούμπεν, τα στερεότυπα του σκυλοπόπ και, πάνω απ’ όλα, τις έννοιες της παρακμής, του θανάτου, της αναγέννησης και της μαρκετινίστικης υστερίας γύρω από το re-branding (re-thinking, re-mapping, re-booting, re-making…) του περιούσιου Έθνους.
---
Η εταιρεία μουσικού θεάτρου «Οι όπερες των ζητιάνων» ιδρύθηκε στην Αθήνα το 2002 από τον συνθέτη Χαράλαμπο Γωγιό, τον σκηνογράφο Κωνσταντίνο Ζαμάνη και την υπεύθυνη παραγωγής Γαβριέλλα Τριανταφύλλη με σκοπό την παραγωγή παραστάσεων όπερας και μουσικού θεάτρου χαμηλού κόστους και σύγχρονης αισθητικής.
Σε σαφή αντιπαράθεση με τους αυστηρούς κώδικες του ιδρυματοποιημένου θεάματος που συνήθως γίνεται αντιληπτό με τον όρο «όπερα» και το καθορίζουν οι δογματικές αντιλήψεις, ο γιγαντισμός, το υψηλό κόστος και η τεχνοκρατικοποίηση τόσο της μουσικής όσο και της θεατρικής έκφρασης, «Οι όπερες των ζητιάνων» δραστηριοποιήθηκαν με στόχο τη δημιουργία μιας «μη δογματικής όπερας», που χαρακτηρίζεται από ισοτιμία ανάμεσα στα μουσικά και τα θεατρικά εκφραστικά μέσα, εκλογίκευση της παραγωγικής διαδικασίας, δημοκρατική στόχευση, και ιδεολογική και αισθητική ευελιξία. Φιλοσοφία της εταιρείας ήταν εξαρχής πως το μουσικό θέατρο, κάθε άλλο παρά είδος που οφείλει να παράγεται από, και για, «ειδικούς», αποτελεί τέχνη προσβάσιμη σε κάθε λογής θεατές, εφόσον προσεγγίζεται με τον κατάλληλο τρόπο: ως θέατρο, δηλαδή, και όχι ως «θέαμα».
Από το 2005 μέχρι το 2014, «Οι όπερες των ζητιάνων» παρουσίασαν δεκαοκτώ παραγωγές μουσικού θεάτρου που εκτείνονταν από σύγχρονες αναγνώσεις κλασικών έργων του ρεπερτορίου μέχρι πρώτες εκτελέσεις νέων έργων, και από το πειραματικό μουσικό θέατρο μέχρι την ελληνική οπερέτα και το μιούζικαλ. Ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του κάθε σχεδίου, το μοντέλο παραγωγής κυμάνθηκε από «ορθόδοξες» παραστάσεις με θεσμική υποστήριξη (Φεστιβάλ Αθηνών, Φεστιβάλ Δημητρίων, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) ως «αιρετικά» underground δρώμενα σε συνεργασία με φορείς όπως το State of Sabotage και η Μπιενάλε της Αθήνας σε χώρους όπως BIOS, Knot Gallery, Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, παλιό Χρηματιστήριο Αθηνών και κατάληψη του θεάτρου Εμπρός.
Επιπλέον, η εταιρεία «Οι όπερες των ζητιάνων» έχει συνεργαστεί με διάφορους μουσικούς και θεατρικούς οργανισμούς ανάλογης ιδεολογίας και βεληνεκούς, όπως η Neuköllner Oper, το dissonArt ensemble, το ARTéfacts ensemble, το σύνολο Latinitas Nostra, η ομάδα vasistas κ.ά.
Το παρακάτω zoom βίντεο φτιάχτηκε επί τη ευκαιρία της έκθεσης. Ο Χαράλαμπος Γωγιός και ο Αλέξανδρος Ευκλείδης συζητούν με τον μουσικολόγο Πάρι Κωνσταντινίδη για το έργο.
Inspired by the novelty of the “popular oratorio” introduced by Mikis Theodorakis’s Axion Esti in the 1960s, which connected modernist poetry and popular song, the “populist oratorio” New Greece (The Making-Of) (2013, commissioned by the Dimitria Festival and the 4th Athens Biennale AGORA via FYTA) is based on the work of a contemporary poetess, Maria Topali, whose “musical” The Chorus of the Middle Class forms the core of the material for New Greece, alongside texts by Dimitris Dimopoulos, Alexandros Efklidis and composer Kharálampos Goyós, dramaturgically reworked by Katerina and Panayota Konstantinakou.
Following up on the historical example of Theodorakis, the work responds to the imperative of an age that raised “populism” to a key notion for the hermeneutics of current politics and aesthetics, and attempts an innovative synthesis between European art music and the ripe fruit of modern Greek populism. Furthermore, New Greece constitutes the creators’ hommage to the bicentenary of Richard Wagner’s birth as well as the 21st anniversary since the beginning of the musical career of Greek songwriter Phoebus.
The action of the work takes place in 2030 (17 years after the closing of the Greek border) and consists of a dramatisation of the official history of the transition from Old Greece to the Totalitarian Democracy of New Greece. Something like the last days of “our” Pompeii, focusing on the financial crisis, the collapse of fake prosperity and some of the most loaded aspects and ideologies that determined the imaginary of Greece after the Greek Civil War and the fall of the Regime of the Colonels; such as the cults of Theodorakis and Hadjidakis, the aesthetics of the national(ist) festival, the self-pity associated with the “rebetiko” movement, the brazenness of the Stamatis Kraounakis school of songwriting, the aesthiticisation of the lumpen, the stereotypes of the “skiladiko” song and, above all, the notions of decadence, death and rebirth of the chosen Nation—as well as market hysteria about its re-branding (re-thinking, re-mapping, re-booting, re-making…).
---
The music theatre company “The Beggars' Operas” was founded in 2002 in Athens, Greece by composer Kharálampos Goyós, designer Constantinos Zamanis and production manager Gabriella Triantafyllis, focusing on the production of low-cost opera and music theatre with a modern aesthetic.
In marked contrast to the rigorous coding of the institutionalized spectacle commonly understood as “opera”, which is defined by dogmatic notions, gigantism, high costs and a technocratic approach to both musical and theatrical expression, “The Beggars' Operas” have aimed towards the creation of “non-dogmatic opera”, characterised by equivalence between musical and theatrical expression, rational production processes, democratic targeting, and ideological and aesthetic flexibility. The company’s belief has been that music theatre, rather than a genre made by, and for, “experts” and “connoisseurs”, is an art accessible to all kinds of spectators, provided that it is approached in the right spirit: namely, as theatre, and not as “spectacle”.
From 2005 to 2014, “The Beggars' Operas” presented and co-presented 18 music theatre productions, ranging from contemporary versions of classic repertory pieces to first performances of new works, and from experimental music theatre to Greek operetta and musical. Production models have varied accordingly to the specifics of each project, ranging from “orthodox” productions with institutional support (in collaboration with organisations such as the Athens Festival, the Dimitria Festival, the Orchestra of Colours and the Piraeus Municipal Theatre) to “heretic” underground happenings in conjunction with institutions such as the State of Sabotage and the Athens Biennale in spaces such as BIOS, the Knot Gallery, the Thessaloniki City Hall, the former Athens Stock Exchange and the Embros Theatre occupation in Athens.
Furthermore, “The Beggars' Operas” have collaborated with several musical and theatrical organisations of comparable ideology and range, such as the Neuköllner Oper, the dissonArt ensemble, the ARTéfacts ensemble, the Latinitas Nostra early music ensemble, the vasistas theatre group etc
ξέφρενο αερόστατο, Νέα Οθονοκρατία, video, 2019
frantic aerostat, New Screenocracy, video, 2019
Η “νέα οθονοκρατία” γράφτηκε και γυρίστηκε λίγους μήνες αφότου η μεγάλη δεξιά παράταξη της Ελλάδας, η Νέα Δημοκρατία, ήρθε στην εξουσία το 2019. Ήταν ήδη προφανές πως αυτό που είχε διαφημιστεί μανιωδώς ως μια κεντροδεξιά κυβέρνηση “αρίστων”, ήταν στην πραγματικότητα το σύνηθες ελληνικό μείγμα ανικανότητας, διαφθοράς, θεοκρατίας και εθνικισμού, πασπαλισμένο με μια ιδέα alt-right ηλιθιότητας, ταξικού ελιτισμού, και μερικές ευθέως νεοναζιστικές ιδέες.
Ξαναγυρίζοντας, ενάμιση χρόνο μετά, σε αυτό το λυρικό, δυστοπικό έργο, που περιστρέφεται γύρω από την απάνθρωπη προπαγάνδα των κυβερνητικά ελεγχόμενων ΜΜΕ της χώρας, εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που έχει αλλάξει πολύ αλλά και καθόλου από τότε, πασχίζω χωρίς επιτυχία να βρω κάτι να προσθέσω. Ας μείνει ως έχει, χωρίς συγκείμενο, συγκεκριμένες αναφορές ή περαιτέρω εξηγήσεις. Ως μια ειλικρινής, συναισθηματικά δύσκολη καταγραφή της έναρξης μιας εποχής βαθιάς απελπισίας που αργεί βασανιστικά να παρέλθει· ενός ασταμάτητου θρήνου· και πάνω απ’όλα, μιας οργής που περιμένει, άγνωστο για πόσο ακόμα, υπομονετικά θαμμένη στη σκόνη.
---
Το project “ξέφρενο αερόστατο” αποτελεί, από το 2006 περίπου, την πιο γόνιμη ενασχόληση του Οδυσσέα Γραμματικάκη. Ο Οδυσσέας έχει γεννηθεί και ζει στο Ηράκλειο Κρήτης. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, συνήθως ως συνθέτης και μουσικός, και μερικές φορές ως video artist ή σκηνοθέτης. Τα τελευταία χρόνια τις μουσικές του δουλειές χαρακτηρίζει το αντισυμβατικό παίξιμο των μουσικών οργάνων και η παραγωγή ήχων από καθημερινά αντικείμενα, καθώς και οι επαναλαμβανόμενες φράσεις και μελωδίες. Επί του παρόντος, τον ενδιαφέρει η εξέλιξη της μουσικής ως performance και ο συνδυασμός της με άλλες τέχνες. Επίσης, γράφει λογοτεχνία και ποίηση. Μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους, και αυτή την εποχή ετοιμάζει πυρετωδώς τον 5ο. Διατηρεί ένα website με τις δουλειές του στη διεύθυνση https://franticaerostat.com/
“New screenocracy” was written, composed and filmed a few months after Greece’s major right-wing party, New Democracy, came to power in 2019. It was already evident that what had been relentlessly marketed as a center-right technocratic government of “exquisite people”, was the usual greek mixture of incompetence, corruption, theocracy and nationalism, sprinkled with a bit of alt-right idiocy, class elitism and some pretty straightforward neonazist ideas.
Revisiting, after a year and a half, this lyrical, dystopian work, centered around the inhumane propaganda of the goverment-controlled mass media, encaged in a reality that has changed both so much and not at all, I have been unsuccesfully struggling to come up with something more to add. Let it remain as is, without context, specific references or other explanations. As a honest, emotionally painful record of the beginning of an era of deep desperation that is torturously slow in coming to pass; of a never-ending mourning; and, most of all, of a rage that is patiently waiting, unknown for how long still, buried under the dust.
---
“frantic aerostat” has been Odysseas Grammatikakis’ most productive project since 2006. Odysseas was born and lives in Heraklion, Crete. He has participated in numerous shows and concerts all around Greece, mostly as a composer and musician, but also as a video artist or director. During the past few years, his musical works are characterized by unconventional musical instrument use, the use of everyday objects as sound sources, and repetitive patterns and melodies. He is currently interested in evolving music as a performance art, and in its possible combinations with other arts. He also writes literature and poetry. So far, he has published 4 full albums, and is currently working on the 5th. He maintains a website with his works at https://franticaerostat.com/en/
Πάνος Μπαλωμένος, Συνθέσεις, υδατογραφία και μολύβι σε χαρτί, 2017
Panos Balomenos, Compositions, watercolours and pencil on paper, 2017
Η σειρά με τίτλο Συνθέσεις αποτελείται από 7 ζωγραφικά έργα και πραγματεύεται φανταστικές ερωτικές περιπτύξεις εκπροσώπων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο σκοπός των έργων είναι να υπογραμμιστεί η σημασία τους δικαιώματος στην ελεύθερη ερωτική έκφραση που όλοι οι άνθρωποι έχουν από την φύση τους, συμπεριλαμβανομένων και των κληρικών.
---
Πάνος Μπαλωμένος (1976, Αθήνα) ζει και εργάζεται μεταξύ Ελσίνκι και Αθήνας.
Έχει λάβει πτυχίο BFA στη ζωγραφική από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μιλάνου, Ιταλία (Accademia di Belle Arti di Brera), πτυχίο BFA στη γλυπτική από την Κρατική Σχολή Καλών Τεχνών της Φρανκφούρτης, Γερμανία (Städelschule) και μεταπτυχιακό MFA από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ελσίνκι, Φινλανδία (Kuvataideakatemia).
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε διάφορες γκαλερί, μουσεία, πολιτιστικά και ιδιωτικά ιδρύματα μεταξύ των οποίων, στο Skulptur Project του Μύνστερ, Γερμανία (2003), στο Lunds Konsthall στο Λούντ, Σουηδία (2005), στο μουσείο Wäinö Aaltonen στο Τούρκου, Φινλανδία (2005), στο Platform Garanti στην Κωνσταντινούπολη, Τουρκία (2006), στο Vienna International Apartment στις Βρυξέλλες, Βέλγιο (2007 και 2010), στο Intstituto Camões στη Λισαβόνα, Πορτογαλία (2008), στο Μουσείο Baluarte Dela Candelaria στο Κάντιθ, Ισπανία (2008), στο Μουσείο Design του Ελσίνκι, Φινλανδία (2011), στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2014), στην ArtAthina (2014-2016), στο Ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως στην Άνδρο (2016) στο Museum of Applied Arts στο Βελιγράδι, Σερβία (2016), στην γκαλερί ARTag στο Ελσίνκι, Φινλανδία (2018), στην Saw Gallery στην Οττάβα, Καναδά (2019), στην γκαλερί Myymälä2 στο Ελσίνκι, Φινλανδία (2019) και στον εκθεσιακό χώρο του hasan&partners στο Ελσίνκι, Φινλανδία (2020), όπου παρουσίασε την τελευταία του ατομική έκθεση.
Πρόσφατες δημοσιεύσεις στο περιοδικό εντροπία (τεύχος 16 – Νοέμβριος 2020), στην επετειακή έκδοση του περιοδικού ΚΡΑΞΙΜΟ (2020), στο περιοδικό HB magazine (Καναδάς, Ιούνιος 2019), καθώς επίσης και στις εφημερίδες Καθημερινή (30.7.2016), Εφημερίδα των συντακτών (27.7.2016), Aamulehti (Φινλανδία, 7.7.2015) και στα περιοδικά Tiede & Edistys (Φινλανδία, τεύχος 4, 2015) και Soul (Θεσσαλονίκη, τεύχος 6, 2014).
Το έτος 2017 η καλλιτεχνική του δουλειά είχε την οικονομική υποστήριξη του Φινλανδικού Ιδρύματος Kone Foundation και το 2019 από το Κέντρο προώθησης τεχνών της Φινλανδίας.
Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ιταλία, Φινλανδία, Δανία, Γερμανία, Σουηδία και Ελλάδα.
The series of works entitled Compositions consists of 7 paintings, where representatives of the Greek Orthodox Church are involved into imaginary erotic encounters. The purpose of the work is to underline the importance of the fundamental right to free sexual expression, which is natural for all human beings, including this religious institution.
---
Panos Balomenos (1976 Athens, Greece) lives and works in Helsinki, Finland and Athens, Greece.
He holds a BFA in painting from the Academy of Fine Arts of Brera in Milan, Italy (Accademia di Belle Arti di Brera), a BFA in sculpture from the State School of Fine Arts in Frankfurt, Germany (Städelschule) and a MFA from the Academy of Fine Arts of Helsinki, Finland (Kuvataideakatemia).
His work has been shown in gallery spaces, museums, cultural institutions, private and public foundations including, Skulptur Project in Münster, Germany (2003), Lunds Konsthall, Lund, Sweden (2005), Wäinö Aaltonen Museum, Turku, Finland (2005), Platform Garantí, Istanbul, Turkey (2006), Vienna International Apartment, Brussels, Belgium (2007 and 2010), Camões Institute, Lisbon, Portugal (2008), Museo Baluarte dela Candelaria, Cádiz, Spain (2008), Design Museum, Helsinki, Finland (2011), Center for Contemporary Art in Thessaloniki, Greece (2014), Art-Athina, Athens, Greece (2014-2016), Kydoniefs Foundation, Andros, Greece (2016), Museum of Applied Arts, Belgrade, Serbia (2016), ARTag Gallery, Helsinki, Finland (2018), Saw Gallery, Ottawa, Canada (2019), Myymälä2, Helsinki, Finland (2019) and hasan&partners, Helsinki, Finland, where he presented his last solo show (2020).
His work has been published in newspapers and magazines including, Entropia magazine (Cyprus, No 16 – November 2020), the anniversary edition of KRAXIMO magazine (Greece, 2020), HB magazine (Kanada, June 2019), Kathimerini (30.7.2016), EFSYN (27.7.2016), Aamulehti (Finland, 7.7.2015), Tiede & Edistys (Finland, No4 – 2015), Soul (Greece, No 6 – 2014).
In 2017 his artistic work was supported by the Finnish Kone Foundation and in 2019 by the Arts Promotion Centre of Finland.
His works are in public and private collection in Italy, Finland, Denmark, Germany, Sweden and Greece.
ΦΥΤΑ & Αστερω Κ, Γονίδιο της Βλακείας, βίντεο, 2013
FYTA & Astero K, Genes of Stupidity, video, 2013
Παίζοντας με τα εθνικιστικά κλισέ της υποτιθέμενης φυλετικής ανωτερότητας των ελλήνων αλλά και την γενικευμένη ιντερνετική συνομωσιομανία, τα ΦΥΤΑ παρουσιάζουν μια υποτιθέμενη έρευνα που συσχέτιζε την βλακεία με ένα συγκεκριμένο γονίδιο του ελληνικού πληθυσμού. Η έρευνα εμφανίστηκε ως κομμάτι ενός γενετικού ερευνητικού project μεγάλου αγγλικού πανεπιστημίου καθώς θέλαμε να ασκήσουμε και μια κριτική στους επιστημονικούς λόγους που χτίζουν ψυχοκοινωνικές αναλύσεις πάνω σε αμφιλεγόμενα γενετικά στοιχεία. Παρά την εξωφρενικά αφελή αρχική θέση που ήθελε τους 'έλληνες' να υστερούν νοητικά εξαιτίας ενός γονιδιακού προβλήματος και παρά την ελάχιστη προσπάθεια στο να είναι το βίντεο τυπικά 'ρεαλιστικό', μέσα σε λίγες μόνο ώρες έγινε viral, με χιλιάδες αναδημοσιεύσεις και αναπαραγωγή από ακροδεξιά (και όχι μόνο) μπλογκς.
Τα εκατοντάδες υβριστικά σχόλια στο youtube αγνοώντας τελείως τον εμφανή τρολ χαρακτήρα του βίντεο (κάτι που μπορούσε να διασταυρωθεί με ένα google search αν όχι με την κοινή λογική) προτιμούσαν να χτίζουν μια ολόκληρη συνομωσία γύρω απ'τις προθέσεις σκοτεινών ξένων δυνάμεων που έχουν ως στόχο την εξόντωση του ελληνισμού. Σοκαριστικό ήταν πως η κατακραυγή της έρευνας περιελάμβανε εκτός από την ακροδεξιά κριτική (πού επικεντρωνόταν στην αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα της ελληνικής φυλής) και σχόλια προερχόμενα από φαινομενικά αριστερής ιδεολογίας άτομα που αποκαλούσαν τους 'ερευνητές' φασίστες και βλέπαν στις προθέσεις της έρευνας την δικαιολόγηση των μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν στην ελλάδα από την τρόικα.
Playing with nationalist cliches of the alleged racial superiority of greeks but also a generalised web conspiracy-mania, FYTA present an imaginary study correlating stupidity with a particular gene of the greek population. The research appeared as part of a genetic project of a large English university, as we also wanted to pose a question on scientific discourse that builds psychosocial analyses on controversial genetic data. Despite the ridiculously naive initial position that suggests that ‘greeks' fall behind mentally because of a gene problem and despite the minimal effort so that the video looks reasonably ‘realistic,' in a few hours it became viral, with thousands of reposts and playbacks by extreme right-wing (and not only) blogs.
The hundreds of abusive comments on youtube completely ignoring the obvious troll-ish character of the video (which could be double-checked with a google search if not common sense) preferred to build an entire conspiracy surrounding the dark intentions of foreign powers who seek the elimination of Hellenism. What was particularly shocking was that the outcry against the research included apart from the right-wing criticism (which focused on the indisputable superiority of the greek race) also comments from people of a seemingly left ideology who called 'researchers' fascists and saw the intentions of the research as justifications for the austerity measures imposed on greece by the Troika.